าไปเมืองหลวงโดยเร็ว กีเซียงอ่านหนังสือรับสั่งแล้วจึงให้เลี้ยงโต๊ะผู้ถือหนังสือตามธรรมเนียม ผู้ถือหนังสือคำนับแล้วลากลับไปเมืองหลวง
ฝ่ายกีเซียง ครั้นข้าหลวงไปแล้ว พิเคราะห์ดูชะตาก็รู้ว่า เคราะห์ร้ายนัก จะได้ความลำบาก แต่มิเป็นไร จึงคิดว่า รับสั่งให้หา ครั้นจะมิไปก็เป็นขัดรับสั่ง กีเซียงจึงให้หาซันงีเสง หลำจงกวด ขุนนางทั้งสอง กับเป๊กอิบโค้ผู้บุตรมา แล้วบอกว่า เราพิเคราะห์ดูชะตาเราเคราะห์ร้าย ซึ่งมีหนังสือรับสั่งให้หาเราเข้าไปเมืองหลวงครั้งนี้ เห็นว่า พระเจ้าติวอ๋องจะทำโทษ ถ้าเราไปเมืองหลวงแล้ว อยู่ภายหลังผู้ใดอย่าเราไปเลย จงรักษาบ้านเมืองให้ราษฎรอยู่เย็นเป็นสุขเหมือนดังเราอยู่ ถ้าราษฎรชายหญิงจะขัดสนเงินทองและข้าวปลาอาหารสิ่งใด ให้ซันงีเสงกับเป๊กอิบโค้จัดแจงแจกจ่ายให้ตามสมควร อย่าให้ราษฎรในเมืองได้ความเดือดร้อน แม้นเกิดโจรผู้ร้ายนอกเมือง ให้หลำจงกวดปราบปรามจงราบคาบ เป๊กอิบโค้ได้ฟังดังนั้นจึงคำนับแล้วว่า บิดาเคราะห์ร้าย จงอยู่รักษาเมืองเถิด ข้าพเจ้าจะไปเมืองหลวงแทน กีเซียงจึงว่า มีรับสั่งเฉพาะมาให้หาบิดา ครั้นจะให้เจ้าไปแทนตัวก็ผิดด้วยรับสั่ง พระเจ้าติวอ๋องจะทรงพระ-
