ครั้นเวลารุ่งเช้า ปิกันจึงเข้าไปทูลพระเจ้าติวอ๋องว่า จะขอศพงกจงฮู เกียงฮวนฌ้อ ไปฝังตามธรรมเนียม และกีเซียงนั้นมาอยู่นานแล้ว หัวเมืองตะวันตกนั้นก็ว่างเปล่าอยู่ เกลือกราษฎรจะกำเริบ ขอให้กีเซียงกลับไปเมืองไซรกี พระเจ้าติวอ๋องก็โปรดให้ ฮิวฮุน ฮุยต๋ง จึงค่อยกระซิบทูลว่า ซึ่งจะปล่อยกีเซียงไปครั้งนี้เหมือนปล่อยเสือเข้าป่า ปล่อยมังกรลงน้ำ ข้าพเจ้าเห็นจะไปร่วมคิดกับงกซุยเอ๋ง บุตรงกจงฮูซึ่งอยู่เมืองนำเป๊กเฮ้า เกียงฮุนขวัน บุตรเกียงฮวนฌ้อซึ่งอยู่เมืองตังลู้ ยกมากระทำกับเมืองหลวง เห็นจะเคืองพระทัยนัก พระเจ้าติวอ๋องจึงตรัสว่า ซึ่งท่านว่าก็ชอบอยู่ แต่เราเป็นกษัตริย์ ได้ออกวาจาให้เขาไปแล้ว จะคืนคำเสียก็มิควร ฮิวฮุน ฮุยต๋ง จึงว่า ข้าพเจ้าเห็นว่า ขณะเมื่อกีเซียงจะไปนั้น เห็นขุนนางในเมืองจะตามส่งเป็นอันมาก ข้าพเจ้าจะลอบไปดูกิริยากีเซียง ถ้าเห็นสุจริตอยู่ก็จะปล่อยไป ถ้าเห็นไม่สุจรติจึงค่อยมีรับสั่งให้หากลับมา พระเจ้าติวอ๋องก็เห็นชอบด้วย ฮิวฮุน ฮุยต๋ง ก็กลับมา ณ บ้าน ให้คนใช้คอยดูอยู่ว่า กีเซียงจะไปเวลาใด
ฝ่ายปอกัน ครั้นออกจากเฝ้า ก็แวะไปหากีเซียง ณ บ้าน กีเซียงก็ออกมารับคำนับตามประเพณี เชิญให้นั่งที่สมควร ปิกัน
