หน้า:Hongsin 2506 (1).djvu/159

เล่ม ๑

147

 

ก็ลงจากม้าเข้าไปคำนับกันตามผู้ใหญ่ผู้น้อย บูจือจึงว่ากับกีเซียงว่า ข้าพเจ้าจะเตือนสติท่านสิ่งหนึ่ง ถ้าท่านรับคำข้าพเจ้าได้ คุณท่านจะอยู่กับข้าพเจ้าเป็นอันมาก ถึงข้าพเจ้าจะตายก็ไม่ลืมคุณท่าน กีเซียงจึงว่า ท่านจะสั่งสอนข้าพเจ้าประการใดก็ตามเถิด บูจือจึงว่า ครั้งนี้ ท่านหามีความผิดไม่ พระเจ้าติวอ๋องจะให้ฆ่าเสีย หากขุนนางทั้งปวงทูลขอท่าน ท่านจึงได้รอดชีวิต ซึ่งท่านจะกลับไปเมืองไซรกีครั้งนี้ ท่านอย่าได้มีใจแค้นพระเจ้าติวอ๋องเลย จงคิดถึงคุณพระมหากษัตริย์ซึ่งผ่านสมบัติมาแต่ก่อนนั้นเถิด กีเซียงจึงว่า ความข้อนั้นท่านอย่าวิตกเลย ถึงตัวข้าพเจ้าจะตายก็จะไม่ละความกตัญญูเสีย ขณะเมื่อกีเซียงกับขุนนางทั้งปวงพูดกันอยู่นั้น พอแลเห็นฮิวฮุน ฮุยต๋ง ควบม้ามาตาม ขุนนางทั้งปวงรังเกียจฮิวฮุน ฮุยต๋ง นัก ต่างคนคำนับลากีเซียงกลับไป ฮิวฮุน ฮุยต๋ง ก็ลงจากม้าเข้าไปคำนับกีเซียง กีเซียงก็รับคำนับแล้วว่า เรามิได้มีคุณสิ่งไรแก่ท่าน ซึ่งท่านอุตส่าห์มาส่งเราถึงนอกเมือง เราขอบใจนัก ฮิวฮุน ฮุยต๋ง จึงตอบว่า ท่านเป็นขุนนางผู้ใหญ่ ข้าพเจ้าเป็นผู้น้อย จำมาส่งตามธรรมเนียม ฮิวฮุน ฮุยต๋ง ก็รินสุราคำนับส่งให้กีเซียงเป็นหลายที ครั้นเห็นกีเซียงเมาสุราตึงตัวอยู่แล้ว ฮิวฮุน ฮุยต๋ง จึงถามว่า ข้าพเจ้าได้