เราจะให้อยู่ที่จำสงัดก่อน ถ้าบ้านเมืองสงบอยู่ จึงจะให้กลับไป ปิกันก็ไปบอกกีเซียงตามรับสั่ง แล้วว่า ท่านทรมานอยู่ก่อนเถิด ถ้าพระเจ้าติวอ๋องค่อยสบายพระทัยแล้ว เราจึงจะกราบทูลให้ท่านไปเมืองไซรกีจงได้ กีเซียงจึงว่า ถึงข้าพเจ้าจะได้ความลำบากประการใด ก็มิลืมคุณพระมหากษัตริย์ บูซูก็พาตัวกีเซียงไว้จำไว้ที่สงัด ราษฎรชาวเมืองทั้งปวงรู้ก็จัดของมาเยือนกีเซียงเป็นอันมาก เสียงอื้ออึงนัก ขณะเมื่อกีเซียงอยู่ในที่สงัด ก็สั่งสอนราษฎรให้รู้จักขนบธรรมเนียมทุกประการ ถ้าเห็นผู้ใดมีสติปัญญา ก็ให้เรียนฤกษ์บนตำราปวยกั้วนั้น แต่ก่อนผู้จะเล่าเรียนยากนัก กีเซียงก็แก้ไขให้จะแจ้งออก ผู้มีสติปัญญาน้อยก็รู้ง่าย ชาวเมืองทั้งปวงก็ไปมาหากีเซียงมิได้ขาด
ขณะนั้น ม้าใช้มาบอกอึ้งปวยฮอว่า งกซุยเอ๋ง บุตรงกจกฮูอยู่ ณ เมืองนำเป๊กเฮ้า คุมทหารยี่สิบหมื่นเศษมาติดด่านลำสัวก๋วน เกียงฮุนขวัน บุตรเกียงฮวนฌ้อ เมืองตังลู้ คุมทหารสี่สิบหมื่นมาติดด่านฮิวฮุนก๋วน อึ้งปวยฮอแจ้งดังนั้นก็ถอนใจใหญ่แล้วว่า แผ่นดินเป็นจลาจลดังนี้ เห็นราษฎรจะไม่มีความสุข จึงเกณฑ์ทหารเติมไปให้ช่วยรักษาด่านทั้งสองตำบลไว้
