หน้า:Hongsin 2506 (1).djvu/179

เล่ม ๑

167

 

ก๋องจึงว่า บุตรที่สามชื่อ โลเฉีย นั้นแหละ ฆ่าบุตรเราเสีย ลิเจ้งจึงว่า ท่านอย่าเพิ่งโกรธ บุตรข้าพเจ้าซึ่งชื่อ โลเฉีย นั้นเด็กนัก ข้าพเจ้าจะไปเรียกมาให้ท่านดู แล้วลิเจ้งก็เดินเข้าไปที่ข้างใน นางฮึนสีจึงถามว่า ผู้ใดมาหาท่าน ลิเจ้งจึงบอกว่า เงาก๋อง เป็นเพื่อนเก่าของเรา มากล่าวโทษโลเฉียว่า ฆ่าเงาเปง บุตรเขา เสีย เราว่า โลเฉีย บุตรเรา เด็กนัก แล้วยังหาเคยไปไหนไม่ เราจะให้เงาก๋องดูตัว บัดนี้ โลเฉียอยู่ไหนเล่า นางฮึนสีได้ยินดังนั้นก็กริ่งใจ คิดว่า วานนี้ โลเฉียไปเที่ยวเล่นประหลาด แล้วนางฮึนสีจึงบอกว่า โลเฉียเล่นอยู่ข้างหลังบ้าน ลิเจ้งก็เดินไปเรียกหา เห็นที่ดูหนังสือนั้นประตุปิดอยู่ ลิเจ้งก็เปิดเข้าไปพบโลเฉีย จึงว่า ทำไมเข้ามาอยู่ในนี้ โลเฉียพลั้งปากบอกออกมาว่า วานนี้ ข้าพเจ้าร้อนนัก ไปอาบน้ำเล่นหน่อยหนึ่ง ลิเจ้งคิดประหลาด จึงถามว่า เมื่อไปอาบน้ำเล่นนั้นมีเหตุประการใดบ้าง โลเฉียก็เล่าความซึ่งรบกับแหมแฉกับเงาเปงให้บิดาฟัง แล้วว่า เงาเปงเมื่อตายนั้นตัวกลับเป็นนาค ข้าพเจ้าคิดว่า นาคนั้นเป็นของวิเศษ จึงเอาเอ็นมา หวังจะให้บิดาผูกเสื้อเกราะ ลิเจ้งได้ยินดังนั้นก็ตกใจ จึงว่า ซึ่งเจ้าทำทั้งนี้จะเกิดความใหญ่แล้ว จงไปหาเงาก๋องเถิด โลเฉียจึงว่า บิดาอย่าวิตกเลย เอ็นนาคซึ่งข้าพเจ้าเอามา