แล้วเล่าความให้ภรรยาฟัง อันพระเจ้าติวอ๋องนี้มิใช่เจ้านายของเรา เราพากันหนีไปอยู่เมืองไซรกีเถิด เดชบุญเราเป็นขุนนางมั่งมีไปเมื่อหน้า เจ้าก็จะได้ความสุขด้วย นางแปสีจึงว่า พระเจ้าติวอ๋องตั้งให้ท่านเป็นขุนนางผู้ใหญ่ มีรับสั่งให้ท่านทำพระที่ลกไต๋ได้ใช้คนทั้งเมือง ถึงจะเสียเงินทองก็เงินหลวง มิใช่ของเรา จะทุกข์ร้อนทำไม ไม่พอที่จะทูลทัดทานให้เคืองพระทัย อายุท่านก็ถึงเจ็ดสิบเศษแล้ว จะมีวาสนาเมื่อไรอีกเล่า จะเป็นได้ก็แต่หมอดูจ้างเขาเลี้ยงชีวิต ซึ่งท่านจะไปนั้น เราหายอมไปด้วยไม่ ท่านจงให้หนังสือหย่าเราเสียเถิด เราจะอยู่ตามบุญตามกรรมของเรา เกียงจูแหยจึงว่า เจ้าเป็นหญิง จะรู้อะไร ชวนให้ไปได้ดีสิไม่ไปเล่า ทั้งนี้ เพราะบุญเจ้าหามีไม่ นางแปสีจึงว่า ท่านไปหาเมียที่เขามีบุญเถิด เกียงจูแหยจึงว่า เจ้าเป็นภรรยาของเรา จะไม่จามใจเราจะได้หรือ เราหาฟังไม่ นางแปสีจึงว่า ถ้าท่านขืนน้ำใจเรา เราก็จะเข้าไปฟ้องกล่าวโทษท่านให้ทราบถึงพระเจ้าติวอ๋อง
ฝ่ายซงอิหยิน กับนางซุยสี ภรรยา นั่งอยู่ในเรือน ได้ยินผัวเมียเถียงทะเลากัน ก็ออกมาห้ามว่ากับเกียงจูแหยว่า เขาขอหนังสือหย่า ก็เขียนให้เขาเสีย หาเมียใหม่ ไม่ได้หรือ เกียงจูแหย
