หน้า:Hongsin 2506 (1).djvu/235

เล่ม ๑

223

 

จึงว่ากับภรรยาว่า เรายังรักเจ้า เจ้าไม่รักเราแล้วก็ตามเถิด ว่าแล้วก็เขียนหนังสือหย่าให้นางแปสี นางแปสีก็รับเอา เกียงจูแหยจึงว่า เรายังมีอาลัยรักเจ้าอยู่มาก อย่ามีผัวเลย ถ้ายังไม่ตาย ไปได้ดี จะกลับมาหาเจ้า นางแปสีมิได้ว่าประการใด ได้หนังสือหย่าแล้วก็เก็บข้าวของไปอาศัยอยู่กับพี่น้อง เกียงจูแหยก็ลาซงอิหยินรีบไปเมืองไซรกี ครั้นมาถึงด่านตงก๋วน พบหญิงชายชาวเมืองจิวโก๋พาบุตรภรรยาอพยพหนีเดินร้องไห้มาตามทาง เกียงจูแหยจึงถามว่า ท่านทั้งปวงจะพากันไปไหน ชาวเมืองบอกว่า มีรับสั่งให้ซ่องเฮ่าเฮ้าทำพระที่นั่งลกไต๋ เกณฑ์ให้ทำการ ข้าพเจ้าทั้งปวงได้ความเดือดร้อนนัก จึงพากันหนีออกจากเมืองมาพ้นด่านได้ห้าตำบล แล้วมาถึงด่านตงก๋วนนี้ นายด่านกักไว้จะจับส่งไปเมืองหลวง ก็จะต้องโทษตายสิ้น ข้าพเจ้าคิดถึงตัวและบุตรภรรยา จึงพากันร้องไห้ เกียงจูแหยจึงว่า ท่านทั้งปวงอย่าเป็นทุกข์เลย เราจะไปว่ากับนายด่านเอง แล้วเกียงจูแหยก็ใส่หมวกทำอย่างชาวบ้านเข้าไปหาเตียวฮอง นายด่าน นายด่านจึงถามว่า ท่านมาแต่ไหน เกียงจูแหยก็เล่าความของตัวแต่ต้นจนปลายให้เตียวฮองฟัง แล้วว่า ท่านจะส่งคนเหล่านี้เข้าไปในเมืองจิวโก๋ พระเจ้าติวอ๋องก็จะเอาไปทิ้งลงในเหวให้งู