จึงจัดแจงคนอีกสามร้อยให้เอาฟืนและฟางไปเผาหลุมซึ่งปิศาจอาศัยนั้นเสีย
ครั้นเวลารุ่งเช้า อึ้งปวยฮอจึงมาเชิญปิกันให้ออกไปดูที่หลุมฝังผี ปิกันก็เห็นเพลิงยังติดกรุ่นอยู่ แล้วให้เขี่ยซากปิศาจ เห็นเป็นเสือปลา ยังไม่ไหม้ก็เหม็นกลิ่น ที่ไหม้เป็นเถ้าแล้วก็ไม่มีกลิ่น ที่หนังยังดีอยู่นั้นปิกันก็ให้ลอกเอามาทำเสื้อไว้จะถวายตัวหนึ่ง ครั้นฤดูหนาว พระเจ้าติวอ๋องเสวยโต๊ะอยู่กับนางขันกีบนพระที่นั่งลกไต๋ พอบังเกิดเป็นพายุกล้า เมฆหมอกมืด ลูกเห็บตก พระเจ้าติวอ๋องชี้พระหัตถ์บอกให้นางขันกีดู ปิกันเข้าไปในวัง ให้ขันทีทูลว่า จะขอเข้าเฝ้า จึงมีรับสั่งโปรดให้เข้ามา ปิกันก็เข้าไปเฝ้า นางขันกีก็ลุกไปในมู่ลี่ พระเจ้าติวอ๋องจึงตรัสว่า วันนี้มืดมัวนัก ท่านมาด้วยราชการร้อนเป็นอย่างไรหรือ ปิกันจึงทูลว่า ข้าพเจ้าเห็นพระองค์เสด็จอยู่บนพระที่นั่งลกไต๋ที่สูงต้องลมหนาวนัก ข้าพเจ้าเอาเสื้อขนอย่างดีมาถวาย พระเจ้าติวอ๋องจึงตรัสว่า เป็นเทศกาลหนาว ท่านก็ชราแล้ว มีเสื้อดีไม่เอาไว้ใส่ เอามาให้เรา ขอบใจนัก ปิกันก็คลี่เสื้อออกคลุมพระองค์ให้ พระเจ้าติวอ๋องมีความยินดี จึงตรัสว่า ตั้งแต่ครองสมบัติมา เสื้ออย่างนี้ยังไม่เคยใส่เลย ความชอบของอาครั้งนี้ไม่มีใครเปรียบได้ แล้วชวนปิกันเสพสุราด้วยพระองค์
