หน้า:Hongsin 2506 (1).djvu/297

เล่ม ๑

285

 

ต่าง ๆ เราจึงให้ริบแล้วจึงฆ่าเสีย บุนไท้สือจึงว่า ซึ่งคนสามคนนี้พระองค์ได้สืบสาวได้สักขีพยานแน่แล้วหรือ พระเจ้าติวอ๋องก็นิ่งอยู่ บุนไท้สือจึงทูลว่า ข้าพเจ้าไปปราบศัตรู ณ เมืองฝ่ายเหนือ ก็เหนื่อยยากถึงสิบห้าปี จึงสำเร็จราชการ และพระองค์อยู่ในพระราชวัง หลงไปด้วยผู้หญิง แล้วเสวยสุราเล่นสบายพระทัย มิได้เอาใจใส่กิจราชการบ้านเมือง จนขุนนางและหัวเมืองทั้งปวงคิดกบฏเป็นอันมาก และข้อซึ่งให้ทำเผาหลกเสาทองแดงกับที่แห่งหนึ่งใหญ่สูงกว่าที่ทั้งปวง ของสองสิ่งนี้จะประสงค์สิ่งใด พระเจ้าติวอ๋องจึงตรัสว่า เผาหลกนั้นเราทำไว้สำหรับเอาโทษผู้ซึ่งกระทำผิด ไม่อยู่ในบังคับ จึงให้เอาตัวกระหนาบเข้ากับเสาไฟให้ไหม้ตาย อันที่ลกไต๋อันใหญ่สูงนั้นทำไว้สำหรับฤดูร้อนจะได้ขึ้นไปนั่งเล่น แล้วจะได้ดูไกลและใกล้ แล้วจะมิให้ได้ยินเสียงคนพูดจาหยาบช้าอันไม่ชอบใจ บุนไท้สือได้ฟังดังนั้นจึงร้องด้วยเสียงอันดังว่า พระมหากษัตริย์ทำให้ผิดอย่างธรรมเนียม ไม่เชื่อขุนนางที่สัตย์ซื่อ ฟังแต่คนสอพลอยุยง แล้วทำลกไต๋อันสูงใหญ่ให้เสียไม้ คนทำลำบาก แต่เสบียงก็ไม่มีกิน ไพร่บ้านพลเมืองจึงคิดเอาใจออกหากหลบหนีไป อันทหารพลเรือนอุปมาเหมือนมือเหมือนเท้าของพระองค์ เมื่อพระองค์