หน้า:Hongsin 2506 (1).djvu/309

เล่ม ๑

297

 

เกียงจูแหยก็ให้เตียวก๋งเซ็ก จิวก๋งต้าน ลือก๋งบ๋ง หลำจงกวด บอก๋งซุย ออกไปอีก สู้กันอยู่ช้านาน ลือก๋งบ๋งได้ทีเอาทวนแทงถูกหมุยเต๊กตาย สินกะนั้นเอาขวานฟันถูกกิมเสงตาย ซ่องเอ๋งปิวเห็นก็เสียใจ พาทหารหนีไป เกียงจูแหยจึงบอกกับบุนอ๋องว่า ครั้งนี้ได้ทีแล้ว เราจะตามไปเอาเมืองเถิด บุนอ๋องจึงว่า เราทำการทั้งนี้หวังจะปราบปรามแต่คนชั่ว จะบุกรุกเข้าไปเอาบ้านเมืองนั้น จะมิเป็นกบฏต่อแผ่นดินหรือ เกียงจูแหยก็เห็นด้วย แล้วจึงลอบเขียนหนังสือฉบับหนึ่ง ให้หลำจงกวดถือไปถึงซ่องเฮกเฮ้าผู้เป็นน้องซ่องเฮ่าเฮ้า ณ เมืองเชาจิว เป็นใจความว่า ซ่องเฮ่าเฮ้า พี่ท่าน ทำผิด ไปคบกับฮิวฮุน ฮุยต๋ง ให้แผ่นดินไม่เป็นสุข เราจึงพาบุนอ๋องยกทัพมา หวังจะฆ่าซ่องเฮ่าเฮ้าเสีย บัดนี้ ไม่ได้ตัวซ่องเฮ่าเฮ้า เราเห็นว่า ท่านเป็นคนสัตย์ซื่อ จึงบอกมาให้รู้ ให้ท่านเร่งคิดอ่าน อย่าเอาคนชั่วไว้ จะพาตัวตาย ซ่องเฮ่าเฮ้าพิเคราะห์ดูหนังสือแล้วคิดว่า จะนิ่งอยู่ฉะนี้ไม่ควร ด้วยเป็นการแผ่นดิน ว่าจะไปบอกกับบิดามารดาให้แจ้ง จึงจะจับตัวซ่องเฮ่าเฮ้าผู้พี่ซึ่งทำผิดส่งไปให้บุนอ๋องฆ่าเสียตามโทษ แล้วรินสุราให้หลำจงกวดกิน จึงว่า ท่านกลับไปบอกกับเกียงจูแหยว่า เราไม่เข้าด้วยผู้กระทำผิดดอก อย่าให้ท่านทั้งสองวิตก