ไปได้ แต่เราคิดว่า ถึงตัวเราจะตายไป เดชะผลความสัตย์ซึ่งได้ทำมา ก็จะไปสวรรค์เป็นสุข แต่คิดวิตกถึงการภายหลังยิ่งนัก ด้วยพระเจ้าติวอ๋องก็ไม่เป็นสัตยธรรม แผ่นดินก็หาเป็นปรกติไม่ และเมืองเราก็มีเมืองขึ้นถึงสองร้อย บุตรเราซึ่งจะรักษาสืบไปก็ยังเด็กนัก เราขอฝากธุระทั้งปวงไว้แก่ท่าน ท่านได้เอ็นดูคิดว่า กีฮวดนี้เป็นบุตรของท่าน ท่านช่วยสั่งสอนสืบไป เหมือนรักเรามาแต่หลังนั้นเถิด แล้วบุนอ๋องจึงเรียกกีฮวดเข้ามา ให้คำนับเกียงจูแหย แล้วสั่งว่า หาบุญบิดาไม่แล้ว จงฝากตัวอาจารย์ให้จงดี คิดว่า เป็นบิดา จะว่ากล่าวสิ่งใดก็ให้ฟังถ้อยคำ จึงจะเป็นสุขสืบไป แล้วซ้ำสั่งอีกสามประการว่า สิ่งใดที่ชั่วอย่าทำ แล้วอย่าได้ประมาทคนดี แม้นมีแขกมาหาให้ต้อนรับ สั่งสิ้นเท่านั้นแล้ว บุนอ๋องก็ร้องไห้ โรคที่บังเกิดในกายก็กำเริบหนักขึ้น จึงร้องว่า เราจะอยู่รักษาแผ่นดินสืบไปไม่ได้แล้ว ก็ขาดใจตาย เกียงจูแหยจึงคิดอ่านแก่กีฮวดผู้บุตรจัดแจงทำตามบรรดาศักดิ์ แล้วเชิญศพไปฝังไว้ที่แปะเหาเตียน เมื่อบุนอ๋องตายอายุได้เก้าสิบเจ็ดปี
ขณะนั้น เกียงจูแหยจึงให้บรรดาหัวเมืองขึ้นมาพร้อม แล้วปรึกษาว่า บัดนี้ บุนอ๋องก็ถึงแก่กรรม พระเจ้าติวอ๋อง
