หน้า:Hongsin 2506 (1).djvu/319

เล่ม ๑

307

 

บอกว่า อายุข้าพเจ้าสี่สิบเก้าปี นางขันกีว่า ท่านแก่กว่าเราแปดปี จงเป็นพี่เราเถิด เราจะยอมเป็นน้องท่าน นางกาสีตอบว่า ท่านเป็นพระอัครมเหสี ข้าพเจ้าเป็นแต่เมียขุนนาง อย่าว่าดังนั้น ไม่ควร นางขันกีตอบว่า ถึงเราเป็นมเหสี ก็เป็นลูกไพร่ ท่านเป็นภรรยาบูเสงอ๋องซึ่งเป็นขุนนางผู้ใหญ่ เราทั้งสองก็พอสมควรจะรักกัน จึงให้ยกโต๊ะมาตั้งที่นั้น จึงรินสุราให้นางกาสี นางกาสีก็รับ แล้วชวนกันกิน พอพระเจ้าติวอ๋องเสด็จมาทอดพระเนตรเห็นนางกาสี นางกาสีตกใจ วิ่งไปแอบอยู่ริมฉาก พระเจ้าติวอ๋องก็ตรัสถามนางขันกีว่า ผู้ใดมานั่งกินโต๊ะอยู่กับเจ้าแล้ววิ่งไป นางขันกีจึงทูลว่า ข้าพเจ้าชวนนางกาสีซึ่งเป็นภรรยาบูเสงอ๋องมากินด้วย พระเจ้าติวอ๋องก็ตรัสว่า ดีแล้ว นางขันกีก็กระซิบทูลว่า นางกาสีรูปงาม พระองค์จะทอดพระเนตรหรือ ข้าพเจ้าจะเรียกตัวมา พระเจ้าติวอ๋องจึงว่า คนรูปงามเราก็จะใคร่เห็นอยู่ แต่ว่าเขาเป็นเมียบูเสงอ๋อง จะเรียกมานั้นผิดด้วยอย่างธรรมเนียม เขาจะนินทาได้ นางขันกีจึงว่า นางอึ้งกุยหุยผู้น้องบูเสงอ๋องก็เป็นเมียของพระองค์ พระองค์กับบูเสงอ๋องก็เหมือนพี่น้องกัน การแต่เพียงนี้ก็เห็นหาผิดอย่างธรรมเนียมไม่ ขอเชิญพระองค์เสด็จไปเสียก่อน แล้วข้าพเจ้า