เป็นที่เจ็บอาย จำจะไว้ความสัตย์ในแผ่นดินให้เทวดามนุษย์เห็นเถิดว่า ซื่อตรงต่อสามี นางกาสีก็โจนลงมาตาย
ฝ่ายคนสนิทนางอึ้งกุยหุยซึ่งแอบฟังอยู่นั้น ก็วิ่งมาบอกนางอึ้งกุยหุย นางอึ้งกุยหุยก็รีบขึ้นไปบนพระที่นั่ง เห็นแต่พระเจ้าติวอ๋องกับนางขันกีอยู่ที่นั้น รู้ว่า นางกาสี พี่สะใภ้ ตายแน่แล้ว จึงทูลว่า พระองค์มาคิดการกับนางขันกีดังนี้ จนนางกาสีตายนี้ ชอบอยู่แล้วหรือ พระเจ้าติวอ๋องจึงตรัสว่า ใครจะได้ทำอะไรก็หาไม่ นางกาสีเห็นเรามาก็ตกใจวิ่งหนีพลัดตกลงไปตายเอง นางอึ้งกุยหุยจึงว่า อย่าตรัสแก้ไปเลย ข้าพเจ้ารู้อยู่สิ้นแล้ว นางจึงด่านางขันกีว่า เกิดเหตุทั้งนี้ก็เพราะมึงพยาบาทพี่กูครั้งเอานกมาจิกเมื่อมึงเป็นเสือปลา จึงแกล้งยุยงให้พระเจ้าติวอ๋องหลงเชื่อทำการทั้งนี้ จนพี่สะใภ้กูตาย แล้วนางก็เข้าตบตีนางขันกี นางขันกีสู้หลบหลีกด้วยคิดว่า จะสู้รบด้วยกำลังฤทธิ์ บัดนี้เล่าก็กลัวว่า พระเจ้าติวอ๋องจะรู้ว่า เป็นปิศาจ จึงสู้ทนความเจ็บ ร้องว่า พระองค์ช่วยข้าพเจ้าด้วย พระเจ้าติวอ๋องจึงผลักนางอึ้งกุยหึยออกไป แล้วว่า นางขันกีเขาได้ทำไม โกรธเขาเปล่า ๆ ตัวเป็นแต่มเหสีฝ่ายซ้าย ว่าล่วงเกินดังนี้ผิดหนักหนา นางอึ้งกุยหุยโกรธ วิ่งเข้าตีเอาพระเจ้าติวอ๋อง
