หน้า:Hongsin 2506 (1).djvu/324

312

ห้องสิน

 

ไม่ควรเราจะให้อยู่สืบไป จำจะฆ่าเสีย ก็ชวนกันจัดแจงหาอาวุธวุ่นวายอยุ่ บูเสงอ๋องเห็นดังนั้นจึงร้องด่าว่า อ้ายใจโจร จะพากันทำการกบฏให้กูตายด้วย อันพระเจ้าติวอ๋องนี้มีพระคุณกับเราทั้งโคตรจึงเจ็ดชั่วคนได้สองร้อยปีแล้ว สมบัติพัสถานและเครื่องแต่งตัวทั้งปวงก็ได้เพราะบุญบารมีท่าน เมื่อเมียกับน้องของกูผิด ท่านฆ่าเสีย ก็ตามทีเถิด อย่าเป็นธุระเอ็งทั้งปวงเลย น้องทั้งสามคนได้ฟังดังนั้นก็กลัวพี่ชาย เอาอาวุธไปไว้เสีย แล้วมานั่งที่โต๊ะรินสุราสู่กันกิน แล้วชวนกันหัวเราะ บูเสงอ๋องเห็นบุตรร้องไห้คร่ำครวญถึงมารดา ก็คิดรำคาญใจ โกรธน้อง ชักกระบี่ออก แล้วจึงว่า เจ้าเหล่านี้หัวเราะอะไร หัวเราะเยาะเราหรือ แล้วเงื้อกระบี่จะฟัน อึ้งฮุยปิวจึงห้ามน้องให้นิ่งอยู่ แล้วว่า ซึ่งพระเจ้าติวอ๋องมีพระคุณ ทรงพระเมตตาทำนุบำรุงเลี้ยงท่านเป็นขุนนางผู้ใหญ่ ได้ไส้เผ้าและหมวกอันมียศนั้น ก็พระเดชพระคุณหาที่สุดไม่ แต่ข้าพเจ้าคิดเห็นว่า คนทั้งปวงจะนินทาท่านว่า หลงรักยศและสมบัติยิ่งกว่าชีวิตน้องและภรรยา จนพระเจ้าติวอ๋องทำหยาบช้าถึงเพียงนี้ ก็ยังสู้ทน หามีความโกรธและเจ็บอายไม่ ขอท่านจงตรึกตรองดูให้ดีก่อน เห็นจะอยู่เป็นข้าราชการสืบไปจะเป็นสุขแล้วก็ตามเถิด บูเสงอ๋อง