ชาวเมืองรู้เหตุ ต่างคนตกใจกลัว ต่างปิดประตูบ้านประตูตึก ไม่มีคนเดินไปมาตามถนนหนทาง
ครั้นเวลาเช้า พระเจ้าติวอ๋องเสด็จออก ขุนนางก็เข้าไปเฝ้ากราบทูลแจ้งราชการว่า บัดนี้ บูเสงอ๋องอพยพหนีไป พระเจ้าติวอ๋องแจ้งดังนั้นจึงตรัสเล่าความทั้งปวงให้ฟังทุกประการ ในขณะนั้น ทหารซึ่งรักษาประตูเหงาหมึงเห็นบุนไท้สือยกกองทัพกลับมา จึงเข้าไปบอกขุนนางให้กราบทูลพระเจ้าติวอ๋อง ครั้นทราบว่า บุนไท้สือมาก็ดีพระทัยนัก จึงให้ขุนนางทั้งปวงออกไปรับ ให้หามาเฝ้า เสด็จคอยท่าอยู่
ฝ่ายบุนไท้สือ ครั้นขุนนางออกไปบอกว่า รับสั่งให้หา ก็ลงจากหลังกิเลน รีบเข้ามาเฝ้าแจ้งความซึ่งไปปราบข้าศึกให้ทราบทุกประการ แล้วทูลถามถึงบูเสงอ๋องว่า ไปไหน จึงตรัสบอกว่า บูเสงอ๋องหนีไปในเวลาคืนนี้ ท่านจงคิดอ่านไปจับให้ได้ บุนไท้สือจึงทูลว่า ซึ่งบูเสงอ๋องหนีไปนั้นด้วยมีเหตุประการใด พระเจ้าติวอ๋องจึงตรัสว่า เมื่อขึ้นปีใหม่นี้ ขุนนางและภรรยามากินโต๊ะในวัง นางขันกีกับนางกาสีพากันขึ้นไปเล่นบนเตียะแซเหลา นางกาสีพลัดตกลงไปตาย แล้วนางอึ้งกุยหุยรู้ พาโลว่า เรากับนางขันกีแกล้งฆ่าพี่สะใภ้ แล้วกล่าวคำหยาบช้า เข้าตี
