หน้า:Karl Marx - Wage Labor and Capital - tr. Harriet E. Lothrop (1902).djvu/75

9

บทนำ

สิบห้าปีที่แล้วหากจำไม่ผิด ผมนั่งรถไฟพร้อมกับพ่อค้าชาวเมืองกลาสโกว์ผู้หลักแหลมท่านหนึ่ง น่าจะสนใจเรื่องการค้าเหล็ก พอคุยถึงเรื่องอเมริกา เขาเริ่มชโลมผมด้วยภาษิตการค้าเสรีเดิม ๆ : “ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมประเทศที่เต็มไปด้วยนักธุรกิจหัวไวอย่างอเมริกาจะต้องส่งบรรณาการให้โรงหลอมกับโรงตีเหล็กท้องถิ่นด้วย ในเมื่อของแบบเดียวกัน หรือดีกว่าด้วยซ้ำ ถ้าซื้อจากประเทศเราจะถูกกว่าอีก?” แล้วเขาก็ยกตัวอย่างมาว่าชาวอเมริกันเก็บภาษีตัวเองตั้งเท่าไหร่เพื่อให้ลาภเจ้าของโรงหลอมโลภมากไม่กี่คน “ก็นะ” ผมตอบไป “ผมคิดว่าคำถามนี้มีอีกด้าน ท่านรู้หรือเปล่าว่าจะเป็นถ่านหิน พลังน้ำ เหล็ก สินแร่ อาหารถูก ๆ ฝ้ายพื้นถิ่น หรือวัตถุดิบอื่น ๆ อเมริกามีทั้งทรัพยากรและความได้เปรียบที่หาประเทศยุโรปไหนมาเทียบไม่ติด ทรัพยากรพวกนี้พัฒนาได้ไม่สุดหรอกครับ ถ้าอเมริกาไม่เป็นประเทศอุตสาหกรรม ท่านต้องยอมรับด้วย ทุกวันนี้ ประเทศที่ยิ่งใหญ่อย่างอเมริกาอยู่ไม่ได้ด้วยการเกษตรอย่างเดียว อย่างนั้นไม่ต่างจากถูกสาปให้ป่าเถื่อนและด้อยพัฒนาตลอดไป ยุคนี้ไม่มีประเทศไหนอยู่ได้หรอกครับ ถ้าไม่มีอุตสาหกรรมของตัวเอง อย่างนั้นถ้าอเมริกาต้องเป็นประเทศอุตสาหกรรม และถ้ามีโอกาสเทียบเท่าหรือแม้แต่แซงหน้าคู่แข่ง ก็มีทางเลือกอยู่สองทาง: จะทำการค้าเสรีต่อไปอีกสมมุติห้าสิบปี แล้วทำสงครามแข่งขันกับอุตสาหกรรมอังกฤษที่เกิดมาก่อนเกือบร้อยปี ซึ่งจะสิ้นเปลืองมาก หรือจะปิดกั้นอุตสาหกรรมอังกฤษด้วยกำแพงภาษี สมมุติว่ายี่สิบห้าปี แล้วแน่นอนเกือบถึงที่สุดว่าพอถึงตอนจบแล้วจะสามารถครองตำแหน่งของตนในตลาดเปิดของโลก ทางไหนถูกและสั้นที่สุดล่ะครับ? นั่นคือคำถาม