สินค้าที่มีชื่อทางการค้าว่าผ้าวุสเตดไปมาก จนสามารถแทนที่ผ้าขนแกะในการใช้งานเป็นเครื่องแต่งกายบุรุษได้เป็นส่วนใหญ่ การเปลี่ยนแปลงนี้ . . . ได้ทำให้เกิดความเสียหายอย่างรุนแรงต่อผู้ผลิตสินค้า (ผ้าวุสเตด) เหล่านี้ในประเทศ เพราะอากรขาเข้าของขนแกะที่ต้องใช้เท่ากับของขนแกะที่ใช้ผลิตผ้าขนแกะ ในขณะที่พิกัดอัตราอากรขาเข้าของผ้าขนแกะมูลค่าไม่เกิน 80 เซนต์ต่อปอนด์เท่ากับ 35 เซนต์ต่อปอนด์และร้อยละ 35 ตามราคา พิกัดอัตราอากรขาเข้าของผ้าวุสเตดมูลค่าไม่เกิน 80 เซนต์ อยู่ระหว่าง 10 ถึง 24 เซนต์ต่อปอนด์และร้อยละ 35 ตามราคา ในบางกรณี อากรของขนแกะที่ใช้ทำผ้าวุสเตดมากกว่าอากรของสินค้าสำเร็จรูป” ดังนั้น การคุ้มครองอุตสาหกรรมในประเทศเมื่อวาน วันนี้กลายเป็นอัตราพิเศษให้บริษัทนำเข้าต่างชาติ ฯพณฯ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลังอาจกล่าวว่า “มีเหตุผลเพียงพอให้เชื่อได้ว่า อุตสาหกรรมผลิตผ้าวุสเตดในประเทศนี้ไม่ช้าจะยุติ จนกว่าจะแก้ไขกฎหมายพิกัดอัตราศุลกากร” (หน้า xix) แต่หากจะแก้ ก็ต้องสู้กับผู้ผลิตผ้าขนแกะผู้ได้กำไรจากสถานการณ์นี้เสียก่อน และต้องเริ่มรณรงค์เป็นประจำเพื่อหาเสียงส่วนใหญ่จากทั้งสองสภาให้ได้ และสุดท้ายต้องโน้มน้าวมติมหาชนคิดเห็นตาม คำถามคือ คุ้มไหม?
แต่ความเลวที่สุดของการคุ้มครองคือ มีแล้วกำจัดยาก กระบวนการปรับอากรให้เที่ยงธรรมยากเท่าใด การกลับไปหาการค้าเสรียิ่งยากเย็นแสนเข็ญ สภาพแวดล้อมที่อนุญาตให้อังกฤษบรรลุการเปลี่ยนแปลงภายในไม่กี่ปีจะไม่เกิดขึ้นอีก และแม้ที่นั่นเองการต่อสู้มีตั้งแต่ปี 1823 (ฮัสกิสสัน) เริ่มสำเร็จในปี 1842 (พิกัดอัตราของพีล) และ
