ผู้รักชาติที่เดินเข้าร้านค้าถามหาลูกโลก ไม่ใช่โลกที่เป็นดาวเคราะห์ แต่ลูกโลกของประเทศปรัสเซีย
แต่กลับมาที่อเมริกา มีอาการบ่งชี้พอวินิจฉัยว่าการคุ้มครองได้ทำหน้าเพื่อสหรัฐจนสุดความสามารถแล้ว ยิ่งแจ้งให้ย้ายออกไวเท่าใด จะยิ่งดีกับทุกฝ้าย หนึ่งในอาการคือการรวมหัวกันในอุตสาหกรรมที่ได้รับการคุ้มครองเพื่อฉวยประโยชน์จากการผูกขาดที่ได้ไป ทีนี้ การรวมหัวทางธุรกิจเป็นสถาบันอเมริกันแท้ ๆ และเมื่อใดที่ฉวยประโยชน์ข้อได้เปรียบตามธรรมชาติที่มี ก็ต้องจำใจยอมไปก่อน การที่สแตนดาร์ดออยล์ผูกขาดทรัพยากรน้ำมันที่เพนซิลเวเนียเป็นกระบวนการอันเป็นไปตามกฎแห่งการผลิตแบบทุนนิยม แต่หากโรงกลั่นน้ำตาลพยายามเปลี่ยนการคุ้มครองที่ชาติมอบให้สู้กับคู่แข่งต่างชาติมาใช้ผูกขาดผู้บริโภคในประเทศแทน กล่าวคือ ใช้กับชาติที่มอบการคุ้มครองนั้นให้ มันค่อนข้างต่างกัน แต่โรงกลั่นน้ำตาลเจ้าใหญ่ ๆ ก็รวมหัวกันโดยมีไม่มีเป้าหมายเป็นอื่นใดเลย อะไรแบบนี้ไม่ได้มีแต่กลุ่มธุรกิจน้ำตาล แต่การรวมหัวกันนี่เองคือสัญญาณชัดว่าการคุ้มครองเสร็จงานแล้ว และกำลังเปลี่ยนคุณลักษณะ ไม่ได้คุ้มครองผู้ผลิตจากการนำเข้าต่างประเทศอีกต่อไป แต่คุ้มครองจากผู้บริโภคในบ้าน และได้ผลิตผู้ผลิตมามากพอแล้วอย่างน้อยในสาขาที่จำเพาะ มากเกินพอด้วยซ้ำ ส่วนเงินที่หล่นใส่กระเป๋าของผู้ผลิตก็กลายเป็นเงินทิ้งขว้าง เฉกเช่นในเยอรมนี
ในอเมริกา และที่อื่น มีข้ออ้างหนุนการคุ้มครองว่าการค้าเสรีจะเป็นเพียงการยกประโยชน์แก่อังกฤษ ข้อพิสูจน์ว่าจะเป็นตรงกันข้ามได้อย่างดีที่สุดคือในอังกฤษเอง
