ตัวเจ้ากลั่นเองไปรักกันชอบกันเพราะรำวงตามวัดนี่แหละ" นายแผ้วพูดแล้วพยักหน้ารินเหล้าดื่มอีก
"แต่นั่นแหละคุณ คนเราลงมันชอบของมัน เราจะเตือนอย่างไรก็ไม่มีผล ลงท้ายมันก็แอบพากันหนี เพราะว่านางกลมน่ะพ่อมันตายนานแล้ว เหลือแต่แม่ ก็เป็นลาวแท้ ๆ นางกลมก็เป็นลูกพ่อเจ๊ก แม่ลาว ผิวมันก็ขาวผิดลูกบ้านป่า อ้ายกลั่นก็หลงอย่างหลับตา ช่างมัน !"
นายแผ้วพูดแล้วสะบัดเสียงคล้ายจะกลับโกรธขึ้นมาอีก ยกแก้วเหล้าดื่มรวดเดียวหมด
"ชั้นแรก ๆ ผมก็ตัดใจทำเฉย ตามใจมัน ครั้นมันพากันหนีหายไปนาน ๆ ก็เกิดห่วงขึ้นมา อะไรไม่อะไรหรอก ถ้านางกลมไม่เลิกรำวงถือว่าหากินได้เงินมาพอเยียวยากัน แต่มันจะมีเรื่องน่ะซีถ้าชายใดเกิดล่วงเกินเข้า อ้ายกลั่นนะสิจะไม่ยอม แต่คุณครับ พออีกหน่อยเดียวอ้ายกลั่นก็พานางกลมมาหาผม มาซ่อนอยู่นี่นั่นแหละ ขอร้องให้ผมไปพูดจากับแม่ยายมันทำนองขอสมา เพื่อจะได้ทำไร่ทำมาหากินตามสมควร ผมก็ตามใจมัน เรื่องก็เรียบร้อยไป มันก็ไปอยู่กับแม่ยายทำมาหากินดี แต่พอไม่นานนัก เจ้านิสัยเก่า ๆ ของมันก็โผล่ออกมา" นายแผ้วว่า
"นิสัยเก่าอะไรกันล่ะครับ ?" ผมถาม
"เจ้ากลั่นมันมีนิสัยหนักไปทางนักเลงครับ ดื่มเหล้าเอย การพนันเอย ลงท้ายเล่นฝิ่นเข้าไป แม่ยายมันก็ชักรังเกียจทีเดียว" นายแผ้วพูดแล้วสูดปากอย่างสนุก
"เอ๊ะ ! ทำไมไปริฝิ่นเข้าได้" ผมว่า
"แรก ๆ ก็เตาะแตะเจ้าหมูหรือใบพลูนี่แหละ หนักเข้าก็เลยเข้ากล้องนอนสูบเสียตามธรรมเนียม"
"เดี๋ยวครับคุณแผ้ว กรุณาสักนิดเถอะ ผมเคยได้ยินแต่ชื่อเจ้าหมู แต่ใบพลูนี่น่ะมันเป็นอย่างไร ได้ยินแต่ชื่อไม่รู้จักตัว ขอได้กรุณาให้ความรู้สักหน่อยด้วยเถิด" ผมรีบขัดเรื่องและขอความรู้เรื่องหมูใบพลู
"อ๋อ ! หมูมันก็ฝิ่น ใบพลูมันก็ฝิ่น มันอย่างเดียวกันแหละครับ
