ไม่หมดก็ล่องต่อเข้าคลองมหาชัย มาออกคลองดาวคะนอง ผ่านมาต่าง ๆ ที่ และเมื่อผ่านที่ใด เจ้าตำราใบพลูก็รู้จักไปทั่วกัน"
"อ้อ !" ผมร้อง "ผมเพิ่งจะรู้จักใบพลูหรือหมูคราวนี้เอง" พูดแล้วดื่มเหล้า "นายกลั่นคว้าเจ้าใบพลูมาจากนี่เอง"
"ไอ้ใบพลูหรือหมูนี่น่ะมันยังไม่ร้ายเท่าไหร่หรอก แต่ทีนี้เจ้ากลั่นของผมมันดันสูบฝิ่นเอาทีเดียวเลย มันก็กรอบกันเท่านั้นเอง ฐานะก็แย่ลง เงินเข้ากล้องหมด แม่ยายด่าเป็นโขลกแป้งทุกเช้าทุกเย็น ดูหมิ่นเกลียดชัง อยู่ไป ๆ เจ้ากลั่นก็ล้มเจ็บ ฝิ่นไม่มีสูบ อาการหนักลง ๆ ถึงกับใคร ๆ ก็ว่าตายแน่ทั้งนั้น แต่ลงท้ายมันกลับฟื้นขึ้นมา เมียก็พยาบาลไป แต่เจ้ากลั่นลำบากใจก็ให้เมียมันประคองร่างมันมาอยู่กับผมที่บ้านนี่แหละ ผมก็รักษาพยาบาลกันไป จนเจ้ากลั่นค่อยยังชั่ว มันก็บอกให้เมียมันไปอยู่กับแม่ ส่วนตัวมันจะบุกขึ้นเหนือไปทำงานเหมืองที่เหมืองปิล็อก จะหาเงินสักพัก แล้วเขาก็ลาผมไปทางเหนือ นางกลมก็กลับบ้านแม่เขา แต่พอไม่กี่เดือนมีคนส่งข่าวว่าเจ้ากลั่นตายในป่าลึกไข้ป่ากินตายเลย เขาฝังกันในป่านั่นเอง ลูกเมียร้องไห้กันระงม แต่แม่ยายรู้สึกจะยินดี ลูกสาวจะได้หาผัวใหม่"
"เอ๊ะ! ตายจริงหรือเปล่า?" ผมถาม
"เปล่า!" นายแผ้วตอบหนักแน่น "เป็นข่าวลือ นานไปพอเขาเงียบเจ้ากลั่นก็แอบมาหาผมตอนกลางคืน มันไม่ยอมให้ใครเห็นตัว มันกลัวแม่ยายกับเมียมันรู้ว่ามันไม่ตายไปจริง ๆ"
"เขามาอยู่กับคุณซิ?"
"ไม่หรอกครับ เขาไปแอบซุ่มตัวอยู่กับเพื่อนทางป่าที่พระแท่นโน้น พอเผลอคนก็แอบมาหาผมบ่อย ๆ เจ้ากลั่นบอกกับผมว่า ที่มันหลุดตัวไปป่าเหนือนั้นน่ะ มันมีเรื่องที่บ้านเมียมันที่ดอนเฝ้า บนบ้านมันนั้นไม่รู้ว่าใครเป็นผีกระสือ แต่มีแน่ ๆ มันไม่รู้ว่าใครเป็นกันแน่ จะเป็นเมียมันเองหรือยายแม่ยายก็ไม่แน่"
"อ้าว!" ผมร้อง มันเป็นยังไงกันผีกระสือ ?"
"ผมก็ไม่เคยเห็นหรอกครับ เจ้ากลั่นมาเล่าให้ฟัง มันว่างเมื่อตอนมันฟื้นจากสลบ แต่ยังคงไม่สบายอยู่ จึงขอนอนใต้ถุนคนเดียว ให้
