"ถึงว่าสิครับ ผมไม่อยากพูดเลย" นายแผ้วพูดแล้วถอนใจ
"นายกลั่นย้อนไปเยี่ยมหรือว่าอย่างไร"
"มันไม่ได้ย้อนไปเยี่ยมน่ะซี ย้อนไปเป็นผัวอีก" นายแผ้วกระแทกก้นแก้วเหล้าแล้วถุยน้ำลาย
"แล้วกัน! ย้อนไปเป็นผัวเมียกันอีก"
"เลวทราม เลวทราม!" นายแผ้วคำราม "ทำเสียเชิงชาย ไม่รักศักดิ์ศรี"
"พิลึก! ผัวเมียคู่นี้" ผมครางออกมา "ก็แม่กลมเองไปเชื่อว่าผัวตายจึงยอมมีผัวใหม่ แล้วเหตุใดจึงยอมพบกับนายกลั่นอีก ไม่กลัวผีหรือยังไงกัน"
"คนแถวนั้นเห็นมันอยู่ด้วยกันกลางคืน ก็ร้องว่าอีกลมมีผัวผี นังแม่ยายก็เที่ยวพูดทั่ว ๆ ไปว่าลูกสาวมีผัวผี แล้วตัวแม่ยายก็ไปอาศัยคนอื่นอยู่" นายแผ้วว่า
"นายกลั่นแอบมาหาคุณบ้างหรือเปล่า" ผมถาม
"ไม่เลยครับ! หายหน้าไป ผมก็ไม่ไปหามัน มันทำเสียวงศ์เสียแล้ว ตัดขาดไปเลย แต่อีกไม่กี่มากน้อยครับก็ได้ข่าวว่าอ้ายกลั่นหายไปนางกลมอยู่บ้านคนเดียว ผมก็เฉย ไม่ไปถามไถ่อะไรทั้งนั้น จนวันหนึ่งนางกลมผ่านมาทางนี้ ผมก็ถามไปตามฐานะพี่เขย มันตอบว่าหายไปนานแล้ว มันพูดแล้วก็ไป จนเดี๋ยวนี้ก็เลยไม่รู้เรื่องอ้ายกลั่น ดูมันลึกลับสับสนจริง ๆ"
"หรือจะตายจริง ๆ อย่างเขาลือกัน?" ผมออกความเห็น
"ก็พูดไม่ถูก" นายแผ้วว่า "เมื่อเร็ว ๆ นี้ ก็มีคนที่ทำเหมืองปิล็อกพบกับผม เขาว่าอ้ายกลั่นตายจริง ๆ เป็นไข้ตายในป่า เขากับเพื่อนช่วยกันฝังกับมือเขาเองทีเดียว แต่มันจะเป็นไปได้ยังไง อ้ายกลั่นพบกับผมบ่อย ๆ และยังกลับไปเป็นผัวอีกลมอีก เลยพูดไม่ถูก"
นายแผ้วพูดแล้ววางหน้าอย่างสนเท่ห์ ผมก็เกิดสนเท่ห์ พอวันรุ่งขึ้นผมก็เลยลานายแผ้วกลับกรุงเทพฯ เกรงว่านายกลั่นจะเกิดมาหานายแผ้วเข้า ถ้ามาอย่างคนจริง ๆ ก็ไม่เป็นไร ถ้ามาอย่างที่เขาลือกันผมก็จะแย่ไปเลย
