ทั้งนี้ก็เพราะเคยมีมูจินะตัวหนึ่งสัญจรอยู่ตรงนั้น
ชายคนสุดท้ายที่ได้เห็นเจ้ามูจินะ เป็นพ่อค้าชราคนหนึ่งแห่งย่านเคียวบาชิ ซึ่งตายไปสัก 30 ปีที่แล้วได้ ต่อไปนี้คือเรื่องราวตามที่เขาผู้นั้นเล่ามา
คืนหนึ่ง ในยามดึกดื่น ขณะที่เขากำลังกระวีกระวาดขึ้นเนินแห่งมณฑลคิอิ เขาก็เห็นหญิงผู้หนึ่งคุดคู้อยู่ริมคูเพียงลำพัง พลางคร่ำครวญอย่างขมขื่น ด้วยหวั่นเกรงว่า นางตั้งใจจะกระโจนน้ำตาย เขาจึงแวะให้ความช่วยเหลือหรือปลอบโยนอย่างใด ๆ ก็ตามที่อยู่ในวิสัยของเขา นางผู้นั้นดูเป็นคนบอบบางและอ่อนช้อย ทั้งยังแต่งองค์ทรงเครื่องงดงาม ส่วนผมของนางนั้นก็จัดแต่งเยี่ยงผมเผ้าของหญิงสาวตระกูลผู้ดี "แม่หนู"[1] เขาอุทานพลางเข้าไปใกล้นาง "แม่หนู อย่าร้องไห้เช่นนั้นเลย! . . . บอกตาเถิด เป็นทุกข์อันใด และถ้ามีทางใดที่ตาจะช่วยเจ้าได้ ตาก็ยินดีช่วย" (เขาหมายความตามที่พูดนั้นจริง ๆ เพราะเขาเป็นคนจิตใจดียิ่งนัก) แต่นางก็ยังคร่ำครวญต่อไป โดยเอาชายเสื้อยาวเฟื้อยปิดบังใบหน้าตนไว้มิให้เขาเห็น "แม่หนู" เขากล่าวขึ้นอีกอย่างละมุนละม่อมเท่าที่จะกระทำได้ "โปรดเถิด ได้โปรดฟังตา! . . . นี่มิใช่ที่ที่หญิงสาวจะมาอยู่ในยามค่ำมืด!
- ↑ โอโจจู ("แม่หญิงผู้ทรงเกียรติ") เป็นคำเรียกขานแบบสุภาพ ใช้พูดกับสตรีผู้เยาว์ซึ่งเราไม่รู้จัก
