ขัดบานประตูไว้ให้แน่น เขาสงสัยว่า ลมพัดประตูออกจริงหรือ เขาคิดว่า ตนอาจเพียงฝันไป และอาจสำคัญผิดไปว่า แสงหิมะวูบวาบตรงช่องประตูนั้นเป็นเรือนร่างของสตรีขาวโพลนคนหนึ่ง แต่เขาเองก็ไม่แน่ใจนัก เขาร้องเรียกโมซากุ และต้องตระหนกเพราะชายเฒ่าไม่ตอบสนอง เขาควานมือออกไปในความมืดจนสัมผัสใบหน้าโมซากุและพบว่า มันเป็นน้ำแข็ง! โมซากุแข็งตายเสียแล้ว . . .
จนรุ่งพายุก็ผ่านพ้น และเมื่อเจ้าของเรือข้ามฟากกลับมายังสถานีหลังตะวันขึ้นแล้วเล็กน้อย เขาก็พบมิโนกิจินอนสลบสไลอยู่ข้างกายอันเย็นแข็งของโมซากุ มิโนกิจิได้รับการพยาบาลทันควัน และไม่นานก็ฟื้นคืนสติ แต่ยังคงเจ็บป่วยจากผลพวงของความหนาวเย็นในคืนหฤโหดนั้นต่อมาอีกเป็นเวลานาน ทั้งยังขวัญสลายกับความตายของชายเฒ่าเป็นอย่างยิ่ง แต่เขามิได้พูดสิ่งใดในเรื่องที่ได้เห็นสตรีในสีขาวโพลน ทันทีที่เขาหายดีอีกครั้ง เขาก็กลับไปประกอบอาชีวกิจของตน โดยดั้นด้นเข้าป่าทุกเช้าตามลำพัง และกลับออกมาในยามย่ำค่ำพร้อมกับไม้หลายมัดซึ่งมารดาช่วยนำไปขายให้
เย็นวันหนึ่งในฤดูหนาวปีถัดมา ขณะอยู่ระหว่างทางกลับบ้าน เขาเดินไล่เลี่ยหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งเผอิญเดินทาง
