ตะเกียงกระดาษ และมิโนกิจิเฝ้ามองเธอพลางพูดว่า
"เห็นเจ้าเย็บปักอยู่ตรงนั้น มีแสงวับจับใบหน้า ทำให้ข้าคิดถึงเรื่องประหลาดเรื่องหนึ่งซึ่งเกิดขึ้นแก่ข้าตอนข้าเป็นหนุ่มวัย 18 ตอนนั้นข้าเห็นใครสักคนที่สะสวยและขาวโพลนเหมือนเจ้าตอนนี้เลย — จริงทีเดียว นางเหมือนเจ้าเหลือเกิน" . . .
โอยูกิเอ่ยตอบโดยไม่ละสายตาจากงานของตนว่า
"เล่าเรื่องนางให้ข้าฟังสิ . . . ท่านไปเจอนางที่ไหน"
ครั้นแล้ว มิโนกิจิก็เล่าให้นางฟังถึงคืนอันเลวร้ายในกระท่อมเจ้าของเรือข้ามฟาก และเล่าถึงสตรีขาวโพลนที่ค้อมตัวลงเหนือเขาพลางยิ้มและกระซิบ กับทั้งเล่าถึงความตายอันเงียบงันของพ่อเฒ่าโมซากุ แล้วเขาก็ว่า
"จะหลับหรือจะตื่นอยู่ก็ตาม นั่นเป็นครั้งเดียวที่ข้าได้เห็นสิ่งมีชีวิตที่งดงามพอ ๆ กับเจ้า แน่ละ นางไม่ใช่มนุษย์ และข้าก็กลัวนาง กลัวมากเหลือเกิน แต่นางขาวโพลนนัก! . . . จริงทีเดียว ข้าไม่เคยแน่ใจเลยว่า ที่ข้าเห็นนั้นเป็นความฝัน หรือเป็นแม่หญิงหิมะ" . . .
โอยูกิเขวี้ยงานเย็บปักของตนลง แล้วลุกขึ้น ก่อนโน้มกายลงเหนือมิโนกิจิตรงที่เขานั่ง แล้วกรีดร้องใส่หน้าเขาว่า
"นั่นคือข้า — า — า! นั่นล่ะยูกิ! และตอนนั้นข้าบอกเจ้าว่า ถ้าเจ้าเกิด
