ถูกปิดไว้กันลมพายุ หญิงชรานางหนึ่งเปิดประตูออกมาและร้องด้วยความเวทนาเมื่อได้เห็นคนจรรูปงามผู้นี้ว่า "อา ช่างน่าสงสาร! ในอากาศเช่นนี้พ่อหนุ่มยังเดินทางตามลำพังอีก! . . . เชิญเข้ามาเถิดนายน้อย"
โทโมตาดะลงจากหลังพาหนะ และเมื่อจูงม้าเข้าไปในโรงด้านหลังแล้ว ก็เข้าไปในกระท่อม ณ ที่นั้น เขาเห็นชายชราคนหนึ่งกับหญิงสาวคนหนึ่งกำลังผิงไฟที่ก่อขึ้นด้วยเศษไม้ไผ่ พวกเขาเชื้อเชิญโทโมตาดะให้เข้ามาใกล้ไฟด้วยใจนอบน้อม และจากนั้น เหล่าคนชราก็จัดการอุ่นสาเกบางส่วนพร้อมประกอบอาหารมาให้ชายผู้สัญจร ก่อนลองไถ่ถามถึงการเดินทางของเขา ขณะเดียวกัน สาวน้อยผู้นั้นก็หลบตัวไปอยู่หลังฉากกั้น โทโมตาดะสังเกตเห็นด้วยความพิศวงว่า สาวคนนั้นสวยงามเหลือใจ แม้อาภรณ์บนกายจะเป็นชนิดที่เศร้าหมองอย่างถึงที่สุด และเผ้าผมอันยาวและปล่อยหลุดลุ่ยจะยุ่งเหยิงก็ตาม เขาฉงนใจว่า เหตุใดจึงมีหญิงสาวสวยสะคราญถึงเพียงนี้อาศัยอยู่ในที่อันน่าอเนจอนาถและอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวเช่นนี้ได้
ชายเฒ่ากล่าวแก่เขาว่า
"พ่อผู้เจริญ หมู่บ้านถัดไปนั้นอยู่ห่างไกล และหิมะก็ตกหนาตา ส่วนลมที่พัดมาก็เย็นเฉียบ และหนทางก็เลวร้ายนัก ฉะนั้น จะออกเดินทางต่อไปในราตรีนี้คงจะมีอันตรายเป็นแน่แท้ ถึงแม้เพิงแห่งนี้
