จะไม่คู่ควรให้พ่อมาอยู่ และแม้เราจะไร้สิ่งอำนวยความสะดวกใด ๆ มาปรนเปรอ กระนั้น ก็คงจะปลอดภัยกว่าถ้าคืนนี้จะพำนักอยู่ใต้ชายคาอันน่าสังเวชแห่งนี้ . . . ส่วนม้าของพ่อ เราจะดูแลให้อย่างดีนะ"
โทโมตาดะยอมรับคำเสนออันอ่อนน้อมนี้ ทั้งแอบดีใจที่การนี้จะทำให้เขามีโอกาสชมดูแม่สาวน้อยอีก ในไม่ช้า อาหารชั้นต่ำแต่มากล้นก็ได้รับการนำมาตั้งไว้ต่อหน้าเขา และหญิงสาวก็ออกมาจากหลังฉากแล้วรินสาเกให้ บัดนี้ นางแต่งกายใหม่ด้วยเสื้อคลุมทอมืออย่างหยาบแต่ก็สะอาดสะอ้าน ส่วนเผ้าผมอันยาวและปล่อยไว้นั้นได้รับการหวีและสางมาอย่างประณีต ในยามที่นางโน้มกายลงรินสุราเบื้องหน้าเขา โทโมตาดะนั้นเล่าก็ประหลาดใจที่ได้เห็นว่า นางงดงามเกินกว่าจะเทียบด้วยสตรีใด ๆ ที่เขาได้พบเห็นมาก่อน และทุกกิริยาท่าทีของนางก็ช่างอ่อนหวานจนทำให้เขาพิศวง แต่เหล่าผู้เฒ่าเริ่มออกปากขอโทษเกี่ยวกับนาง โดยว่า "พ่อเอ๋ย อาโอยางิ[1] ลูกสาวเรา ได้รับการเลี้ยงดูอยู่ที่นี่ ในท่ามกลางหุบเขา และแทบจะอยู่อย่างลำพัง ทั้งนางก็ไม่รู้อันใดเกี่ยวกับการปรนนิบัติอันอ่อนช้อย เราขอให้พ่ออภัยในความเขลาและไม่รู้ประสาของนางด้วยเถิด" โทโมตาดะท้วงว่า เขาสิเห็นว่า ตนเองโชคดีเพียงไรที่ได้แม่หญิงที่น่าดูชมถึงเพียงนี้มาคอยรับใช้ แม้เขาจะเห็นว่า สายตาที่เขาจ้องมองนางอย่าง
- ↑ ชื่อนี้มีความหมายว่า ต้นหลิวสีเขียว แม้จะพบได้ไม่บ่อย แต่ก็ยังใช้กันอยู่
