ของขวัญที่ไม่คิดค่าราคาใดแล้ว นางเป็นของพ่อแล้ว ดังนั้น ไม่จำเป็นเลยที่พ่อจะต้องมาขออนุญาตพานางไป นางได้บอกเราแล้วว่า นางปรารถนาจะติดตามพ่อไปและอยู่รับใช้พ่อตราบใดที่พ่อยังพอใจจะทนเห็นนางอยู่ เพียงได้รู้ว่า พ่อเมตตารับนางไว้ เราก็ดีใจหนักหนาแล้ว และเราขอให้พ่ออย่าเป็นทุกข์ร้อนด้วยเรื่องของเราเลย ในที่แห่งนี้ เราไม่อาจจัดหาเสื้อผ้าดี ๆ มาให้นางได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงสินทรัพย์ใด ๆ ก่อนสมรส อนึ่ง เราก็แก่เฒ่ากันแล้ว อีกไม่นานก็คงต้องจากนางไปในยามใดก็ยามหนึ่ง เพราะฉะนั้น จึงเป็นเคราะห์ดียิ่งนักที่พ่อเต็มใจรับนางไปด้วยในครั้งนี้"
โทโมตาดะเพียรกล่อมผู้เฒ่าให้รับของกำนัลเท่าใดก็ไร้ผล เขาพบว่า คนเหล่านั้นไม่สนใจไยดีในเงินทองเลย แต่ก็เห็นว่า พวกเขาหวั่นวิตกยิ่งนักที่จะฝากชะตากรรมของบุตรสาวไว้ในมือเขา และด้วยเหตุนั้น เขาจึงตัดสินใจพานางไปกับตน ครั้นแล้ว เขาก็ยกนางขึ้นม้า และกล่าวอำลาผู้ชราไปก่อน พร้อมแสดงความซาบซึ้งน้ำใจจากใจจริงเป็นหลายรอบ
"พ่อผู้เจริญ" ผู้บิดาตอบกลับ "มิใช่พ่อดอก แต่เป็นเราที่มีเหตุให้ต้องซาบซึ้งน้ำใจ เราแน่แก่ใจว่า พ่อจะกรุณาต่อลูกสาวเรา และเราไม่หวั่นใจใด ๆ ในเรื่องของนางเลย" . . .
