นั้นต่อไดเมียว ฉับพลันจากนั้น ไดเมียว ซึ่งเป็นเจ้าชายหนุ่มและพอพระทัยในใบหน้าสะสวย ก็รับสั่งให้พาแม่สาวผู้นั้นมายังพระตำหนัก และนางก็ถูกนำตัวมาที่นั้นในทันที โดยไม่มีการพูดพร่ำทำเพลงใด ๆ
โทโมตาดะโทมนัสเกินจะพรรณนา แต่เขาก็รู้ตัวดีว่า ไร้กำลังอำนาจ เขาเป็นแต่คนเดินสารต้อยต่ำซึ่งรับใช้ไดเมียวจากแดนไกล ทั้งในเวลานั้นเขาก็อยู่ในภายใต้ความควบคุมของไดเมียวที่มีอำนาจมากยิ่งกว่า ผู้ซึ่งใครก็ไม่กล้าสงสัยในพระประสงค์ อีกประการหนึ่ง โทโมตาดะรู้ว่า ตนได้ประพฤติเหลวไหลจนนำพาเคราะห์ร้ายมาสู่ตนเข้าแล้ว ด้วยการแอบมีความสัมพันธ์ซึ่งต้องห้ามตามประมวลกฎหมายสำหรับชนชั้นนักรบ เวลานี้มีความหวังเพียงอย่างเดียวหลงเหลือให้เขา เป็นความหวังอันเลื่อนลอย คือ อาโอยางิต้องสามารถและต้องเต็มใจหลีกเร้นออกมาและหนีไปกับเขา หลังใคร่ครวญอยู่เป็นนาน เขาจึงตกลงใจจะลองส่งจดหมายไปหานาง ความพยายามครั้งนี้อาจเสี่ยง แน่ล่ะ ลายลักษณ์ใด ๆ ที่ส่งไปหานางคงตกไปอยู่ในพระหัตถ์ของไดเมียวเป็นแน่ และการจะส่งจดหมายรักไปหานางห้ามคนใด ๆ ในพระตำหนักนั้นเป็นความผิดเกินอภัย แต่เขาก็ปลงใจจะลองเสี่ยง และจึงแต่งจดหมายในแบบบทกลอนของจีน แล้วอุตส่าห์จัดให้ส่งไปถึงนาง บทกลอนนี้เขียนด้วยอักษรเพียง 28 ตัว แต่ด้วย
