เจ้าสาว . . . นางได้รับการคืนกลับมาสู่เขาในลักษณะนั้น และงานวิวาห์ก็เป็นไปด้วยความเบิกบานและอลังการ ทั้งคู่หนุ่มสาวก็ได้รับของรับขวัญอันล้ำค่าจากเจ้าชายและสมาชิกราชตระกูล
หลังงานวิวาห์ครั้งนั้น โทโมตาดะกับอาโอยางิก็ได้ครองคู่อยู่ด้วยกันอย่างเปี่ยมสุขมา 5 ปี แต่ในเช้าวันหนึ่ง ขณะพูดคุยกับสามีด้วยเรื่องบางประการในครัวเรือน อาโอยางิก็เปล่งเสียงร้องสุดทรมานขึ้นมาในทันใด ก่อนจะกลายเป็นหน้าซีดตัวเซียวอย่างหนักและแน่นิ่งไป ไม่กี่ครู่ถัดมา นางก็กล่าวด้วยเสียงระโหยโรยแรงว่า "อภัยข้าเถิดที่ร้องออกมาอย่างไร้มารยาทเช่นนั้น แต่จู่ ๆ ก็ปวดขึ้นมา! . . . ทูนหัวของข้า การที่เราได้มาครองคู่กันคงเป็นเพราะมีกรรมบางอย่างต้องกันแต่ชาติปางก่อน และข้าเห็นว่า ความสัมพันธ์อันเปี่ยมสุขนี้จะนำพาให้เราได้อยู่ด้วยกันในอีกหลายภพชาติข้างหน้า แต่สำหรับชาตินี้ของเรา ความสัมพันธ์ของเราคงต้องสิ้นลงแล้วในยามนี้ เราจะต้องจากกันแล้ว ข้าวอนขอให้ท่านช่วยท่องบทภาวนาพุทธานุสสติให้ข้าด้วย เพราะข้ากำลังจะตายแล้ว"
"โอ! เรื่องมายาบ้าบอพิลึกอะไรกันนี่" เสียงสามีผู้ตระหนกร้องตะโกน "คนดีของข้า เจ้าเพียง
