เจ็บไข้เล็กน้อย . . . นอนลงสักหน่อยแล้วพักผ่อนก็จะหายป่วยเองนะ" . . .
"ไม่ ๆ!" นางตอบ "ข้ากำลังจะตาย ข้าไม่เคยคาดฝันเรื่องนี้เลย ข้ารู้! . . . และตอนนี้ ก็ไม่จำเป็นต้องปิดบังความจริงจากท่านอีกแล้ว ทูนหัวของข้า ข้าหาใช่มนุษย์ วิญญาณของต้นไม้คือวิญญาณของข้า หัวใจของต้นไม้คือหัวใจของข้า น้ำเลี้ยงของต้นไม้คือชีวิตของข้า และในเวลาอันโหดร้ายเช่นนี้ มีใครบางคนกำลังโค่นต้นของข้าลง ด้วยเหตุนั้น ข้าจึงต้องตาย! . . . ตอนนี้ แค่จะร้องไห้ก็เกินกำลังของข้าแล้ว! เร็วเข้า เร็วเข้าเถิด ท่องพุทธานุสสติให้ข้า . . . เร็วเข้า! อา!" . . .
พลางกับที่เสียงครางอย่างเจ็บปวดดังขึ้นอีกครั้ง นางก็เบนศีรษะอันงามของนางไปทางอื่น และพยายามปิดบังใบหน้าด้วยชายเสื้อ แต่แทบจะในยามเดียวกันนั้นเอง กายทั้งกายของนางก็ดูจะทรุดลงอย่างน่าประหลาดเหลือใจ และยุบลงไป ๆ ๆ จนราบเรียบไปกับพื้น โทโมตาดะกระโจนเข้าไปประคองนาง แต่ไร้สิ่งใดให้ประคอง! ณ ที่นั้น มีแต่เสื้อคลุมว่างเปล่าซึ่งเคยเป็นของสิ่งมีชีวิตที่งดงามกับทั้งเครื่องประดับที่นางเคยสวมใส่ไว้บนผมกองอยู่บนพรม ส่วนร่างกายนั้นไม่มีอยู่อีกแล้ว . . .
โทโมตาดะโกนศีรษะ กระทำ
