ซึ่งมิใช่ของมันเอง หรืออย่างน้อยก็มิใช่ของมันมาแต่ดั้งแต่เดิม — มีผีบุรุษตนหนึ่งอยู่ในต้นไม้นั้น
เขาเป็นซามูไรแห่งอิโยะ และไม้ต้นนี้เติบโตอยู่ในสวนของเขา และมันเคยออกดอกตามเวลาปรกติ กล่าวคือ ราว ๆ ปลายมีนาคมหรือต้นเมษายน ครั้งยังเด็กเขาเคยเล่นอยู่ใต้ต้นไม้นี้ และบิดามารดา ปู่ย่าตายาย ไปจนถึงบรรพบุรุษของเขา ก็เคยห้อยโหนตามกิ่งก้านที่มีบุปผาผลิบานของมันมาฤดูแล้วฤดูเล่าตลอดเวลากว่าศตวรรษ มีริ้วกระดาษสีสดใสจารึกบทกลอนยกย่องเอาไว้ ครั้นซามูไรแก่ตัวลงมาก โดยลูกหลานตายจากไปทั้งหมดทั้งสิ้นแล้ว ก็ไม่เหลือสิ่งใดในโลกให้เขารักเว้นแต่เจ้าไม้ต้นนี้อีก แต่ อนิจจา! พฤกษาต้นนั้นเฉาตายลงไปในฤดูร้อนปีหนึ่ง!
บุรุษผู้ชราโศกาจาบัลย์ในต้นไม้นั้นอย่างเหลือประมาณ ดังนั้น เพื่อนบ้านผู้มีจิตเมตตาจึงเสาะหาต้นซากูระที่อ่อนวัยและสวยงามจับใจมาให้เขา และปลูกไว้ในสวนของเขา โดยหวังว่า ทำเช่นนี้แล้วจะช่วยปลอบประโลมเขาได้ และตัวเขาก็ขอบน้ำใจเพื่อนบ้าน ทั้งทำเป็นดีอกดีใจ แต่แท้จริงแล้วหัวใจเขายังปริ่มความรวดร้าว เพราะเขารักต้นไม้ต้นเดิมยิ่งนักจนสิ่งใดก็ไม่อาจปลอบขวัญเขาในเรื่องที่สูญเสียมันไปได้
ที่สุดแล้ว ความคิดอันชุบชูใจก็แล่นมาในหัวเขา เขาจำได้ถึงวิธีการที่อาจกอบกู้ต้นไม้ซึ่งกำลังจะตาย (ตอนนั้นเป็นวันที่ 1
