นางครุ่นคำนึงถึงคำกล่าวแต่เก่าก่อนที่ว่า คันฉ่องคือดวงจิตของอิสตรี (เป็นคำกล่าวที่ปรากฏด้านหลังคันฉ่องสัมฤทธิ์หลายอันอย่างน่าประหลาด โดยคำว่า ดวงจิต นั้นเขียนด้วยอักษรจีน) และนางก็หวั่นเกรงว่า คำกล่าวนี้จะเป็นจริงในแบบพิลึกกว่าที่นางจินตนาการไว้ แต่นางก็ยังไม่กล้าบอกเล่าความทรมานนี้แก่ผู้ใด
ทีนี้ เมื่อมีการส่งคันฉ่องทั้วงปวงที่บริจาคมาเป็นระฆังแห่งมูเง็นยามะนั้นไปยังโรงหลอม ช่างทำระฆังพบว่า มีคันฉ่องอันหนึ่งในจำพวกนั้นไม่ยอมหลอมละลาย แมัจะเพียรแล้วเพียรเล่าเพื่อให้มันละลาย มันก็ไม่ระย่อต่อความพยายามทุกรูปแบบ เห็นได้ชัดว่า หญิงผู้ให้คันฉ่องนั้นแก่วัดคงเสียดายในการให้ นางมิได้ถวายข้าวของด้วยความเต็มใจ และเหตุฉะนั้น ดวงจิตอันเห็นแก่ตัวของนางจึงฝังติดอยู่กับคันฉ่อง ดลให้คันฉ่องแข็งกระด้างและเย็นเยือกอยู่ท่ามกลางเตาเผา
แน่ล่ะ เรื่องนี้ถึงหูทุกคน และในไม่ช้าทุกคนก็รู้ว่า คันฉ่องที่ไม่ยอมหลอมละลายนั้นเป็นของผู้ใด และเพราะมลทินอันเป็นความลับนี้ถูกเปิดโปงต่อสาธารณะ หญิงผู้น่าสมเพชนั้นจึงอดสูเหลือแสน และโกรธแค้นเหลือเกิน และเนื่องจากนางทนความอัปยศมิได้ นางจึงกระทำให้ตนเองจมน้ำตาย หลังจากที่เขียนจดหมายสั่งเสียไว้เป็นข้อความว่า
