เจ้าเรียมตอบอาย ๆ "บนให้เรารักกันยั่งยืนต่อไปน่ะซีพี่ขวัญ"
เจ้าหนุ่มปลายน้ำมองสาวอย่างงงงวย "นี่เรียมยังนึกว่าเรารักกันเล่น ๆ อยู่อีกหรือ ๆ ว่าเจ้ากินแหนงแคลงใจอะไรในพี่อีกก็บอกมาเถิด จะสาบาลให้ต่อหน้าเจ้าพ่อนี่และ"
สมคิดของเจ้าที่ตรองมาแต่เมื่อคืน เรียมกระวีกระวาดลุกนั่งหยิบซองธูปเทียนที่ซ่อนมาแล้วรับไม้ขีดไฟจากเจ้าขวัญ
"ถ้าทำได้ยังงั้นก็เห็นใจว่าพี่ขวัญรักฉันจริง เพราะเราสองคนจะต้องครองตัวกันไปอีกสักกี่ปีกี่ชาติก็ยังไม่รู้ ถ้าพ่อแกไม่ดีกัน เราก็ต้องคอยกันไปยังงี้กว่าแกหรือเราจะตายจากกันไป จริงไหมพี่ขวัญ เพราะงั้นและ ฉันจึงตั้งใจมาหาเจ้าพ่อท่าน ขอบนบานสารกล่าวให้ท่านช่วยเรามั่ง แลพี่ขวัญก็เต็มใจสาบาลให้ฉันต่อหน้าเจ้าพ่อไม่ใช่หรือ"
"แน่ละซี" เจ้าลูกผู้ใหญ่บ้านรับทันคำ เสียงวอนว่าของเจ้าเรียมคนรักทำให้สงสารจับใจ พลันความเดือดดื้อมุทะลุในนิสัยก็พลุ่ง ๆ ขึ้นม⟨า⟩อย่างไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ มือกร⟨ะ⟩ชากมีดซุยที่ติดมากับเอวออกชู⟨ร่า⟩ "อย่าพูดกันด้วยปากเลยเจ้าเรียม ตั⟨ว⟩พี่ก็เปนชาย เมื่อลั่นปากว่ารักแล้ว ก็ต้อ⟨ง⟩รักจนวันตาย นี่แน่ะเจ้า ข้าคิดว่าคำพูดคำสาบาลของข้าน่ะคงไม่ทำให้เจ้าเห็นความศักดิ์สิทธิ์เท่าไหร่หรอก เลือดเถอะ เลือดข้าดีกว่า ข้าจะเอาเลือดข้าออกเส้นความรักของข้าเสียต่อหน้าเจ้าพ่อนี่และ แล้วเจ้าก็นึกเอาเองเถอะว่า ข้ารักเจ้าเท่าไร"
เจ้าขวัญเงื้อมีดขึ้นสุดแร้ ตั้งใจจะจ้ำแขนของมันเองให้เลือดพุ่งฉูด เอาเลือดรักอุ่น ๆ ออกเส้นเจ้าพ่อ เพื่อให้เรียมเห็นใจของมัน
เรียมตกใจ ถลาเข้ารั้งแขน
"อย่าเลยจ้ะพี่ขวัญ อย่าทำยังงี้เลย ฉันเสียวไส้จริง ๆ เราจุดธูปเทียนบนด้วยปากเปล่าก็ได้ หัวใจเราตรงกันรักกันก็พอถมไป อย่าเลยจ้ะ เชื่อฉันเถอะ" แล้วเจ้าก็แกะมือแย่งเอามีดโยนไปทางหนึ่ง
