ทำให้หนุ่มสาวเกิดความกระดากใจ, เมื่อคุณนายทราบความสัมพันธุ์เหล่านี้ของเด็กก็เลยทำไม่รู้ไม่ชี้ เพราะเห็นว่ามันสมน้ำสมเนื้อกันและเพื่อจะผูกมัดเรียมให้ลืมบ้านและสัญชาติเดิมเสียด้วย
อย่างไรก็ดี เรียมก็ไม่วายจะคิดถึงความหลังของชีวิตร์ไปได้ ถึงแม้เวลา ๓ ปีที่ผ่านมาเรียมจะไม่เคยเหยียบไปบางกะปิเลยจนครั้งเดียวก็จริง แต่วิญญานของเรียมมักหวลกลับไปบางกะปิในบางขณะ แต่มิใช่เรียมปรานาจะอยู่บางกะปิเช่นครั้งก่อน เรียมรักที่จะเปนลูกคุณนายมากกว่าเปนลูกตาเรือง คุณสมชายกับเจ้าขวัญก็ไกลกันร้าวฟ้ากับดิน อยู่นี่เรียมแวดล้อมไปด้วยความศุขสารพรรณ เกียรติยศชื่อเสียงและความยกยอพินอบพิเทาเหล่านี้ใครจะคิดบ้างว่าหญิงชาวนาจะได้พบตลอดชาตินี้ แต่นี่เรียมพบแล้ว เรียมกำลังดื่มและกลิ้งเกลือกอยู่บนโลกแผนใหม่เหล่านี้ แล้วก็พยายามจะลืมบางกะปิลืมสายน้ำไหล ทุ่งหญ้าทุ่งนาก็พอจะหักใจลืมได้หรอก แต่พระไทรต้นนั้น แพรแดงและดวงหน้าซื่อ ๆ เศร้า ๆ ของเจ้าขวัญช่างมีวิญญานรุนแรงเสียจริง ๆ หักเท่าไหร่ก็ไม่วายคิด เมื่อคิดแล้วก็ต้องร้องไห้ทุกครั้ง นายขวัญ ซึ่งแต่ก่อนเธอเรียกเขาว่าพี่ขวัญและเขาก็เรียกเธอว่าเรียมเอ๋ย มันเพราะนักเมื่อก่อนนี้ แต่เดี๋ยวนี้เล่า เธอฟังว่ามันเปนบ้านนอกอย่างน่าขนลุกแต่ก็นายขวัญนี่เองที่ทำให้เรียมหัวใจเปนแผล– และลืมบางกะปิคลองปลายน้ำทุ่งนาและต้นไทรเสียมิได้
สมชายหายขึ้นไปครู่ใหญ่ก็กลับลงมาทิ้งเพื่อนสองคนให้นั่งคุยกับคุณนายทองคำ
"ได้ยินคุณอาว่าเธอจะไปบ้านพรุ่งนี้หรือจ๊ะเรียม" เขาถามเมื่อนั่งลงไกล้ ๆ "ถ้าไม่รังเกียจฉันอยากจะไปด้วย เราเอาเรือเครื่องติดท้ายลำเล็กไปเห็นจะเข้าคลองได้"
เมื่อพูดถึงกลับบ้าน เรียมเศร้าลงอีกถนัด รู้สึกอิดหนารอาใจที่จะต้องตอบในเรื่องนี้
"ไม่อยากไปหรอกค่ะสม แต่จำเปนเหลือเกินเพราะแม่แกเจ็บมากและ
