"ก็ลองซี แม่เอ๊ย" เจ้าขวัญตอบด้วยความร่าเริงลำพอง
ไม่ทันให้ท้าเปนคำสอง นางเกก็ถูกกระทุ้งเตือนสนตะพาย ก็รู้สึกผ่อนเพลาเบาลง จึงเผ่นออกตะโพงไปอย่างสุดกำลังเพียงสามสี่วา ก็โครมลงไปในคลอง น้ำแหวกกระจาย และว่ายเร็วรี่ไปตามกระแสน้ำ
อ้ายเรียวก็รู้ไม่หยอก พอถูกตบที่แผงคอเบาะ ๆ ก็ออกตะโพงแล่นตามนางเกอย่างไม่ลดละเหมือนรู้ใจเจ้าขวัญ การแข่งควายในน้ำจึงเกิดหนีเกิดไล่กันอย่างสนุกสนาน แม้อีเกจะว่ายน้ำเก่ง ก็ยังเปนรองเจ้าเรียวอยู่นั่นเอง เพราะเจ้าขวัญไม่ยอมขี่ อุตส่าห์ทนว่ายน้ำเอา โดยเกรงเจ้าเรียวจะไล่ไม่ทัน หนำซ้ำร้องกระทุ้งตะเพิดเสียงสนั่นหวั่นไหว
เสียงหายใจพรืด ๆ ไล่หลังใกล้เข้ามาทุกที ทำให้เจ้าเรียมขวัญเสีย อีกแขนกว่า ๆ เท่านั้นเขาอ้ายเรียวก็จะชนท้ายอีเก และก็เปนแน่ละที่เจ้าขวัญจะต้องเยาะเย้ยใหญ่ในเมื่อจับได้ อ้ายข้อที่ร้ายยิ่งก็คือ มันจะต้องเรียกเบี้ยปรับตามวิสัยของคนชนะ
จะเร่งสักเท่าไร นางเกก็คงอืดอาดอยู่เช่นเคย เมื่อไม่เห็นลู่ทางใด ๆ อีก เรียมจึงสละจากหลังอีเกโผนโผลงน้ำเพื่อเอาตัวรอด แล้วว่ายเร็วเฉียบเปนปลาเข็มมุ่งตัดขึ้นหน้านางเก พอได้ระยะก็ดำหายไป
เจ้าหนุ่มลูกทุ่งยิ้มแย้ม นึกในใจว่า ชิชะ เจ้าเรียม อ้ายกุ้งอ้ายปลาน่ะมันไม่อยู่ในน้ำหรอกหรือ พอน้ำใหม่มาทีไร ข้าก็เอากินเสียทุกที ประสาอะไรกะมนุษย์อยู่บนบกด้วยกัน อย่างจะดำอึดก็คงไม่ได้ครึ่งข้ากระมัง
แล้วก็รีบสาวแขนปราด ๆ จนขึ้นหน้าอีเกไปไกล จึงลอยตัวคอยดูอยู่ว่า เมื่อไรเจ้าเรียมจะโผล่ แต่ก็เงียบ แม้น้ำก็ไม่มีวน เลยนึกเอะใจ เข้าค้นตามข้างตลิ่ง พงอ้อกอข้าวถูกแหวกกระจาย สาหร่ายและบัวเจ้าขวัญทึ้งขาดลอยเปนแพเพื่อค้นหาเจ้าเรียมคนเดียว
เรียมมิได้ดำไปไกลหรืออดทนอะไร นอกจากดำดิ่งลงน้ำลึก แล้วย้อนทวนขึ้นทางเก่า จนโผล่ขึ้นเกาะท้ายอ้ายเรียวพอเปนที่กำบังแอบดูเจ้าขวัญกำลังคลั่ง
