หน้านี้ยังไม่ได้พิสูจน์อักษร

มันหายใจยาวมองดูหน้าเรียม "พี่คิดถึงอกพี่เอง" แล้วสั่นหน้าอย่างทุกข์หนัก "เฮ้อ เรียม นี่พี่อยากจะพูดอะไรกับเจ้าอีกก็นึกไม่ออกเลย พี่เห็นน้ำแล้วอกแห้งเสียจริง ๆ"

แม้มันจะพูดน้อย แต่ก็ทำให้เรียมแจ่มแจ้งในความหลังมาก เธอกำลังแห้งใจเมื่อเห็นแสงเดือนต้องสายน้ำเยี่ยงเดียวกับเจ้าขวัญ

เห็นเรียมนิ่ง เจ้าขวัญจึงถามต่อไปอีกว่า

"เรียม แล้วเจ้าจะกลับบางกอกเมื่อไร"

"ยังตอบเดี๋ยวนี้ไม่ได้หรอกพี่ขวัญ เพราะอาการแม่แกมาก ฉันจะต้องอยู่จนกว่าแกจะค่อยยังชั่วหรือแกจะตายเท่านั้น"

"เอ๊อ, เจ้าขวัญถอนใจดัง "เมื่อเจ้าไปแล้วพี่ก็คงทุกข์ใจตายเท่านั้นเอง เออ พี่จะถามเจ้าสักคำอย่าโกรธพี่ได้ไหม"

"พี่ขวัญจะถามอะไรฉัน"

เจ้าขวัญสท้อนใจ ตาจับนิ่งที่ดวงเดือนในน้ำ

"ถ้าเจ้าไม่โกรธพี่ก็ขอบใจเจ้า พี่ทุกข์ใจตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้ว พี่เห็นเจ้ามากับผู้ชายบางกอกพี่กลัวแท้ กลัวว่าเจ้าจะรักคนบางกอกมากกว่ารักพี่ แล้วเจ้าก็หนีพี่ไปเสียอีก เออเรียมเอ๋ย ถ้าเจ้าได้ผัวบางกอกมันก็สมหน้าสมตาดีหรอกแต่ว่ามันจะรักเจ้าแรงเหมือนพี่รักเจ้าหรือ เคราะห์หามยามร้ายมันทิ้งเจ้าเสียเจ้าก็คงช้ำใจตาย พี่อยู่หลังก็คงตายเพราะช้ำใจเจ้า" เสียงเจ้าขวัญขาดเครือเปนห้วง

เรียมไม่สบายใจเลย ร้อยคำของเจ้าขวัญมันจริงทั้งร้อยเท่าที่เห็น ๆ ความรักของมันก็ฆ่ามนุสส์ไปแล้วศพหนึ่ง ความในใจและความจริงหนหลังของเธอกับมันก็มีอยู่มาก

เธอเขย่าไหล่เจ้าขวัญให้รู้สึก "มีผัว-พี่ขวัญกลัวว่าฉันจะมีผัวที่บางกอกงั้นรึ โธ่เอ๋ยพี่ขวัญถึงฉันจะคุ้นเคยและมีหน้ามีตาในกรุงเทพฯก็จริงแต่ฉันยังเจียมตัวฉันอยู่เสมอว่า ฉันเปนลูกชาวนาสกุลรุนชาติของเราเปนชาวนามาแต่ไหนแต่ไรใคร ๆ ก็รู้เห็นมาทั้งนั้น และในพระนครน่ะผู้หญิง

๕๕