ไม่เว้นวัน เพราะเจ้าเรียมไปอยู่บางกอก และนี่เจ้าเรียมก็จะไปอยู่บางกอกอีก เออ อกกู ใครจะรู้มั่งว่า อกกูจะเปนอย่างไง
"แล้วเจ้าเรียมอยู่ที่โรงนาหรืออยู่ที่ไหนวะ อ้ายรอด เออ เอ็งรีบกลับไปดูทีเถอะ ถ้าหากเจ้าเรียมอยู่แล้ว บอกให้มันรีบมาหาข้าที่นี่สักหน่อย เร็ว ๆ เข้า"
เจ้ารอดสั่นหน้า "พี่เรียมไม่อยู่ในโรงนาหรอก พี่ขวัญ ผู้ชายบางกอกเขาชวนเดินเล่นไปทางนาเหนือโน่น"
"แล้วอ้ายเริญมันอยู่ที่ไหน"
"เดินอยู่กะพี่แฉ่งที่ลานนวดเมื่อครู่นี่เอง เห็นเขาพูดว่า จะไปตามพี่เรียม" แล้วเจ้ารอดมองไปทางโรงนาของมัน "เอ พี่ขวัญ ฉันเห็นจะต้องกลับทีละ เดี๋ยวพ่อแกเรียกหา ก็จะเกิดความอีก"
"เออ" เจ้าขวัญพยักหน้ารับคำด้วยจำใจ เจ้ารอดเองก็แสนสงสารมัน แทบไม่อาจกลั้นน้ำตา
เจ้ารอดพายเรือกลับไปสักครู่ เจ้าขวัญอาภัพก็ยืนเบิ่งป้องหน้าออกกลางทุ่งคล้ายจะตรวจค้นสิ่งที่มันต้องการอย่างละเอียด
เรียมเอ๋ย เจ้าจะกลับบางกอกเสียแล้ว อ้ายหนุ่มบางกอกกำลังจะพาไปเที่ยวชมทุ่งชมนา และอีกสักครู่หนึ่ง มันก็จะพรากเจ้าให้จากพี่ไป ใจหาย เรียม พี่ใจหายนัก เมื่อวันวาน เรายังเล่นน้ำอยู่ด้วยกันแสนสบายเปนสุขแท้ เมื่อมองค้นตามทุ่งโล่งไม่พบ เจ้าขวัญก็หันเข้าพึ่งลำน้ำซึ่งกำลังไหลลงเปนเกลียว มันคิดว่า จะเปนตายร้ายดีอย่างไรก็ต้องขอพบหน้าเจ้าเรียมก่อนที่จะกลับบางกอกให้ได้ คำบอกเล่าของเจ้ารอดเมื่อครู่นี้ทำให้เจ้าขวัญนึกไปว่า พวกบางกอกเอาอำนาจเข้าบังคับคนรักของมัน เออ เรียม พี่ก็ได้ลั่นปากไว้แล้วว่า พี่จะต้องเปนผีเสียก่อน มันจึงจะขืนใจเจ้าไปจากพี่ได้ เรียมเอ๋ย พี่ไม่ยอม พี่ยอมมันไม่ได้เปนแท้ พี่เกิดมาบางกะปิ จากต้นน้ำถึงปลายน้ำโน้น ทุ่งนี้สุดทุ่งโน้น ทุก ๆ แห่งมีฝ่าตีนอ้ายขวัญเหยียบมาแล้ว จะยอมให้ใครมาลบหน้าไม่ได้เปนอันขาด
มันถอดมีดที่เสียบไว้ข้างตัวผลุนผลันลงคลอง ดำเพียงอึดใจเดียวก็เข้าเนื้อนาตาเรือง หัวใจสบถสาบานด้วยความแค้นไปตลอดทาง
