บนโรงนาหวังจะพบปะ หาไม่ก็จะพาเจ้าเรียมหนีเตลิดไปเสียก่อน เมื่อไม่พบใคร ก็คว้าชะแลงเหล็กในโรงนากระทุ้งเรือเสียจนทะลุ แล้วงัดเครื่องติดท้ายโยนขึ้นไปบนฝั่ง เมื่อออกจากนั่น ก็ลงน้ำดำกลับเลี้ยวเข้าลำกระโดง ค่อยแฝงกายไปตามกอแขมริมฝั่ง และลอยคอฟังคำสนทนาฝากรักกันระหว่างสมชายกับเรียมซึ่งมันได้ยินเพียงครึ่ง ๆ กลาง ๆ
มันแสแค้น แค้นเพราะเข้าใจผิดว่า เจ้าเรียมกำลังจะทิ้งมันไปอยู่บางกอก อีเรียมกำลังจะคิดชั่วหลายใจ ทั้งรักทั้งแค้น ทำให้มันปลงตกตัดสินลงไปว่า วันนี้เปนวันตายของกู วันตายของอ้ายขวัญลูกปลายน้ำ อีเรียมกำลังหลงอ้ายหนุ่มรูปสวยคนบางกอก แต่ที่อ้ายขวัญจะตายคนเดียวและปล่อยให้มันอยู่กันลอย ๆ นวลน่ะ เมินเสียชาตินี้
มันหมอบคุมเชิง ตาสอดส่ายอยู่ตลอดเวลา มือกำมีดสั่นระริก ใจไม่คิดเปนอื่นนอกจากอำลาพ่อและทุ่งหญ้านาเขียว แล้วก็รอเวลาที่เจ้าพวกนั้นจะติดตามมาจับตัวมัน
สมชายถือปืนพกนำหน้า คนอื่น ๆ ตามมาเปนกลุ่ม สำหรับเจ้าแฉ่ง เจ้าเริญ และเรียม ที่รู้จักอ้ายขวัญดี ใจคอหวาดไหว แต่คนบางกอกไม่รู้จัก ไม่กลัว และเชื่ออำนาจปืนมากกว่า เดินช่วยกันมองหาและแหวกกอเข้าตามตลิ่งตลอดมาจนกระทั่งถึงดงโสน
เจ้าเรียมรู้ดีกว่าเพื่อน เจ้าขวัญเคยซุ่มซ่อนอยู่ที่ไหน หนไหนเคยเปนที่กำบังของมันมั่งเมื่อมาคอยเธอ
สายตากวาดไปในดงโสน แล้วก็เซถอยหลังยกมือปิดหน้าร้องไห้
"พี่ขวัญ"
ทุกคนตกใจถอยหลังซะงักมาหลายก้าว เหลียวซ้ายแลขวาระวังตัวกันเต็มที่ เจ้าเริญ เจ้าแฉ่ง ตัวสั่นเทา มองตามทางที่เจ้าเรียมหันหน้าเรียก
สมชายกับสงัดยกปืนขึ้นเล็ง
"ออกมาให้จับเดี๋ยวนี้ดี ๆ" สมชายตะโกนเสียงยังสั่น ๆ
อ้ายขวัญก้าวสวบ ๆ ออกจากดงโสน มือกุมมีดมั่น สมชายและเพื่อนทุกคนลดปืนตะลึงตะไล สง่าราศีมันสมเปนชายทุกกระเบียดนิ้ว ยืนจ้อง
