สมชายกับพวกเหมือนวัวเปลี่ยวเบิ่งเขา
มันเดินใกล้เข้ามาและหยุดตรงหน้าห่างจากพวกนั้นเพียงเจ็ดแปดก้าว
"เรียม เรียมเอ๋ย"
"โธ่ พี่ขวัญ"
"เจ้าอย่าลวงพี่เลย เรียม ใจเจ้าเปนของอ้ายคนบางกอกหมดแล้ว" มันพูดฝืนแค้นสะอื้นฮึด จนเรียมร้องไห้โฮใหญ่ในความเข้าใจผิดของมัน เปนเหตุให้สมชายและพวกเข้าใจว่า มันดูถูกเรียม
"หยุดปากเดี๋ยวนี้..." แล้วสมชายก็ยกปืนเล็งมายังเจ้าขวัญ เรียมร้องวี๊ดใหญ่ และขณะนั้น เจ้ารอดซึ่งวิ่งอย่างเต็มฝีเท้าก็มาถึง และกระโดดกอดคอ และแย่งปืน สมชายตกใจ จึงสะบัดเจ้ารอดกลิ้งลงมา พอมันลุกขึ้น ก็ถูกสงัดซึ่งไม่รู้ว่า ใครเปนใคร ชกเจ้ารอดกรอบใหญ่ลงแผ่ดิน
"มึงต่อยเด็ก มึงต่อยอ้ายรอดน้องกู มึงข่มเหงคนบ้านทุ่ง อ้ายรอด มึงคอยดูพี่" เจ้าขวัญตะโกนก้องทุ่งด้วยความแค้นเหลือที่จะดูได้ เพราะอ้ายรอด น้องเจ้าเรียม มีน้ำใจดีต่อมัน "อ้ายรอดเอ๋ย กูจะลาทุ่งบางกะปิแล้ว เพราะมึงและพี่มึง"
อ้ายเจ้าทุ่งวิ่งปราดเดียวถึงตัว แทงสงัดด้วยหัวใจบ้าบิ่นมุทะลุ จนสงัดล้มลง เจ้าแฉ่งเมื่อเห็นว่า จะหลบไม่พ้นแน่ ๆ ก็จำเปนต้องหันเข้าสู้ ไม่ทันได้ฟันก็ถูกอ้ายลูกปลายน้ำรุกเข้าชิดตัว จ้ำเสียสองสามแผลจนพับไปอีกคนหนึ่ง เจ้าเริญถอยออกยืนห่างแอบหลังเจ้าเรียม น้องสาว สมชายจะยิ่งก็ไม่ถนัด เพราะเกรงว่า จะถูกพวกกันเอง ได้แต่คอยหลบหลีกมิให้เจ้าขวัญชิดตัวได้ มันกำลังเปนบ้า บ้ารัก บ้าเลือด เห็นหน้าเจ้าเรียมแล้วทั้งรักทั้งแค้น
พอเจ้าขวัญมุ่งเข้าใส่เจ้าเริญ สมชายก็เข้าใจว่า มันจะเข้าทำร้ายเรียม ทั้งเห็นว่า เจ้าวัวเปลี่ยวแทงพวกล้มลงไปแล้วถึงสองคน จะเอาไว้อีกต่อไปไม่ได้ จึงวิ่งออกสกัดหน้า พอเจ้าขวัญกวดเจ้าเริญผ่านมา สมชายก็ยิ่งสวนขึ้นสองสามนัดติด ๆ กัน
มันล้มฮวบใหญ่ พยายามจะลุกขึ้น แต่แล้วก็ล้มลงอีก เลือดไหลปรี่ที่ชายโครงและเหนือทรวงอก
