"เรียม เรียมของพี่เอ๋ย" มันกุมแผลร้องเรียกเจ้าเรียมซึ่งกำลังตกตะลึง "พี่คงตายแน่ ตาย ๆ พี่ต้องตายเพราะรักเจ้าคนเดียว มานี่เถิด มาจำหน้าพี่ไว้" มันทิ้งมีดลงข้างตัว กวักมือไปทางเรียม เธอผวาเข้าหามัน หวังจะช้อนศีรษะมัน แต่เจ้าขวัญยกมือห้าม "อย่าต้องตัวพี่เลย เรียม พี่กำลังจะสั่งเจ้าไปถึงพ่อแก บอกพ่อแกว่า พี่จะลาไปก่อน ยัง พี่ยังไม่ตาย ที่นี่ไม่ใช่ที่ตายของเรา โอ๋ เรียม เจ้าฆ่าพี่แท้ เจ้าฆ่าผัว เรียมเอ๋ย เจ้าฆ่าผัวของเจ้าด้วยมือคนอื่น พี่รักเจ้าด้วยใจซื่อ แผลเก่าของพี่เปนแผลรักแผลรอ เรียมเอ๋ย อีเรียม ๆ แผลใหม่นี้เปนแผลจากของกูเพราะมึงชัง" มันหยุดพูด ฝืนมานะด้วยใจทรหดอดทน ลุกชันเข่า หยิบมีด เดินโซซัดโซเซ
เรียมตกใจถึงที่สุด เธอร้องไห้พร่ำเรียกชื่อมันไม่ขาดปาก "พี่ขวัญ พี่ขวัญตายแล้ว ผัวฉันตายแล้ว โอ้ ผัวฉัน"
อ้ายขวัญคลานอย่างกระปลกกระเปลี้ยจนถึงฝั่งคลอง มันฝืนความเจ็บปวดด้วยความบึกบึนของหัวใจ กว่าจะทรงตัวได้ก็เซไปหลายก้าว
"เรียมเอ๋ย ท้องน้ำนี้ ลำนำนี้ของเรา ลำน้ำรักหนา เจ้าเรียม แต่มันจะเปนเรือนตายของพี่ เจ้าอยู่ดีเถิด"
ขาดคำ อ้ายเสือลำน้ำ อ้ายหนุ่มเจ้าทุ่งเจ้าท่าผู้กึกก้องด้วยอภินิหารของชายชาตรี ก็บ่ายหน้าโผนลงน้ำ มันตั้งใจที่จะว่ายขึ้นฝั่งโน้น แต่มันถูกยิงแผลฉกรรจ์ ไปอีกไม่ไหว กระเดือก ๆ จนถึงฝั่งที่มันเคยกกกอดเจ้าเรียมเมื่อวันรักสามปีโน้น พยายามตะเกียกตะกายเพื่อขึ้นฝั่งไปตายหน้าศาล ศาลอันศักดิ์สิทธิ์ของบางกะปิ แต่แล้ว อ้ายขวัญก็อ่อนแรงหมดแรงด้วยพิษปืนกำเริบ ลื่นไถลตลิ่งลงมา มันปีกมีดลงชายตลิ่งเพื่อหาหลักยึด แต่ตัวมันหนักกว่า ดินข้างตลิ่งจึงพังลง ตัวก็ลื่นไถลลงน้ำ อ้ายเสือน้ำกำลังจะขาดใจตายในน่านน้ำของมัน น้ำท่วมท้นขึ้นตามที่มันไถลตัวลึกลงทุกที
ทุกคนวิ่งเกรียวมาดูเมื่อได้สติ และช่วยกันยุดแขนเรียมไว้ หาไม่หล่อนจะต้องโผนลงน้ำไปตายอีกคนหนึ่ง เธอดิ้นรนอยากจะขาดใจตายเสียเดี๋ยวนั้น ผัวเธอ อ้ายขวัญ เจ้าทุ่ง ผัวเธอกำลังจะขาดใจในน้ำหลากต่อหน้าต่อตา
