ครั้นถึงเดือนหกขึ้นค่ำหนึ่ง เกิดนิมิตร์เปนเพลิงพลุ่งขึ้นไปสูงประมาณยี่สิบวา แล้วควันเพลิงนั้นพลุ่งเข้าไปในพระที่นั่งอุนต๊กเตี้ยน ครั้นณเดือนเจ็ดเกิดนิมิตร์รัศมีรุ้งตกลงในพระราชวัง แล้วเขางันซัวสูงใหญ่บันดาลแตกทลายลง พระเจ้าเลนเต้จึงถามขุนนางทั้งปวงว่า นิมิตร์วิปริตดังนี้จะร้ายแลดีประการใด ยีหลงขุนนางจึงเขียนหนังสือลับกราบทูลว่า เหตุทั้งปวงนี้เพราะขันทีประพฤติ์ล่วงพระอาญา จึงเกิดนิมิตร์ให้พระองค์ปรากฎดังนี้
พระเจ้าเลนเต้เห็นหนังสือนั้น ทอดพระไทยอยู่มิได้ตรัสประการใด แล้วเสด็จลุกขึ้นผลัดสนองพระองค์ใหม่ เทาเจียดกับขันทีเฝ้าอยู่หลังพระที่นั่งมองเห็นหนังสือนั้น จึงคิดอ่านกับพรรคพวกว่า จะหาความผิดข้อใหญ่ใส่โทษยีหลงให้ออกจากที่ขุนนาง แลพวกเทาเจียดขันทีซึ่งเปนผู้ใหญ่นั้นเก้าคน ชื่อเตียวต๋งหนึ่ง เตียวเหยียงหนึ่ง หองสีหนึ่ง ต๋วนกุยหนึ่ง เหาหลำหนึ่ง เกียนสุดหนึ่ง เห้หุยหนึ่ง กำเหลงหนึ่ง เปนสิบคนทั้งเทาเจียด ถ้าขุนนางผู้ใดมิได้อยู่ในโอวาทก็ให้ถอดเสีย ผู้ใดอยู่ในบังคับบัญชานั้นก็ให้ยกตั้งแต่งขึ้น แลเทาเจียดกับพวกเก้าคนนั้น ตั้งชื่อตัวเปนสิบเลียงสี แลพระเจ้าเลนเต้นั้นเชื่อถือถ้อยคำเตียวเหยียงเรียกเปนบิดาเลี้ยง ราชการกฎหมายแผ่นดินก็ผันแปรไป อาณาประชาราษฎรทั้งปวงได้ความเดือดร้อน เกิดโจรผู้ร้ายปล้นสดมเปนอันมาก
ฝ่ายเมืองกิล๊กกุ๋นนั้น มีชายพี่น้องสามคน ชื่อเตียวก๊กหนึ่ง เตียวโป้หนึ่ง เตียวเหลียงหนึ่ง แลเตียวก๊กนั้นไปเที่ยวหายาบนภูเขา
