พบคนแก่คนหนึ่ง ผิวหน้านั้นเหมือนทารก จักขุนั้นเหลืองมือถือไม้เท้า คนนั้นพาเตียวก๊กเข้าไปในถํ้า จึงให้หนังสือตำราสามฉบับ ชื่อไทยแผงยาสุด แล้วว่าตำรานี้ท่านเอาไปช่วยทำนุบำรุงคนทั้งปวงให้อยู่เย็นเปนศุข ถ้าตัวคิดร้ายมิซื่อตรงต่อแผ่นดิน ไภยอันตรายจะถึงตัว เตียวก๊กกราบไหว้ แล้วจึงถามว่าท่านนี้ชื่อใด คนแก่นั้นจึงบอกว่าเราเปนเทวดา บอกแล้วก็เปนลมหายไป
ฝ่ายเตียวก๊กก็กลับมาบ้าน จึ่งเรียนตามตำราทั้งกลางวันกลางคืน ก็เรียกลมเรียกฝนได้สาระพัดทุกประการ จึงตั้งตัวเปนโต๋หยิน แปลภาษาไทยว่าเปนพราหมณ์มีความรู้ ครั้งนั้นห่าลงเมืองกิล๊กกุ๋น ชาวเมืองทั้งปวงเกิดความไข้ แล้วเตียวก๊กจึงเขียนเลขยันต์ตามตำรา ไปแจกให้ชาวบ้านบำบัดความไข้ แล้วคนก็นับถือเตียวก๊ก มาเปนศิษย์ให้สั่งสอนอยู่ประมาณร้อยเศษ เตียวก๊กจึงไปเที่ยวรักษาไข้ตามเมืองใหญ่น้อย คนทั้งปวงได้เลขยันต์ซึ่งเตียวก๊กให้นั้น ความไข้อันตรายนั้นก็หาย ชาวเมืองทั้งนั้นก็นับถือไปอยู่เปนศิษย์เตียวก๊กทวีมากขึ้นทุกวัน เตียวก๊กครั้นมีศิษย์มากแล้ว จึงตั้งศิษย์ไว้เปนนายบ้านสามสิบหกตำบลๆใหญ่คนประมาณหมื่นเศษ ตำบลน้อยมีคนประมาณหกพันเจ็ดพัน มีนายคุมไพร่มีธงสำหรับรบศึกทุกตำบล
เตียวก๊กตั้งตัวเปนจงกุ๋นแปลว่าพระยา แล้วจึงแต่งอุบายให้ปรากฎไปว่า แผ่นดินจะแปรปรวนไปแล้ว จะมีผู้มีบุญมาครองแผ่นดินใหม่บ้านเมืองจะเปนศุข แล้วให้เอาปูนขาวเขียนเปนอักษรไว้ที่
