พิมเสนไปแลกเกลือ ขอให้ยกทหารด้านตวันออกเสีย เปิดให้พวกโจรออกไปจึงค่อยตามจับเอาเห็นจะได้โดยสดวก จูฮีเห็นชอบด้วยแล้วสั่งทหารให้เลิกด้านตวันออกเสียเข้ามารุมตี ฮั่นต๋งจึงยกพลหนีออกจากเมืองด้านตวันออก จูฮีเล่าปี่กวนอูเตียวหุยสี่นายคุมพลทหารไล่ไป แล้วยิงเกาทัณฑ์ไปถูกฮั่นต๋งตาย ทหารทั้งนั้นก็แตกไป
จูฮีเล่าปี่กวนอูเตียวหุยสี่นาย พบเตียวห้องซุนต๋งซึ่งเปนพวกฮั่นต๋งนั้น คุมทหารขวางน่าเข้ารบจูฮีๆเห็นพลเตียวห้องมากนักก็ถอยกลับมา เตียวห้องซุนต๋งก็ไล่รบไปชิงคืนเอาเมืองได้ จูฮีก็ถอยไปตั้งค่ายมั่นทางไกลเมืองประมาณร้อยเส้น จูฮีคิดจะยกเข้ารบเอาเมืองอ้วนเสียอิก พอแลไปเห็นทหารพวกหนึ่งยกมาทางตวันออก แลนายทหารซึ่งยกมานั้นชื่อซุนเกี๋ยนกิริยาเหมือนเสือหน้าผากใหญ่หน้ายาวเกิดณเมืองตองง่อ แล้วซุนเกี๋ยนเมื่ออายุสิบเจ็ดปีนั้นไปเมืองเจียนต๋องกับบิดา ครั้นถึงปากนํ้าเมืองเจียนต๋อง พบโจรสิบคนตีชิงลูกค้าเอาของมาปันกันอยู่ที่บนบก ซุนเกี๋ยนจึงว่าแก่บิดาว่า โจรเหล่านี้หยาบช้าข้าจะขึ้นไปจับตัวให้ได้ แล้วซุนเกี๋ยนก็เดินขึ้นไป ทำอาการดุจดังขุนนางเรียกบ่าวไพร่ทั้งปวงอื้ออึง ฝ่ายโจรสิบคนเห็นก็ตกใจทิ้งของเสียวิ่งหนีไป ซุนเกี๋ยนไล่ตามฆ่าพวกโจรตายคนหนึ่ง เก้าคนนั้นหนีไปได้ กิติศับท์ทั้งนี้ก็รู้ไปถึงเจ้าเมืองเจียนต๋องๆ จึงเอาตัวเข้าไปตั้งให้เปนนายทหาร
อยู่มาหือฉงเปนขบถคุมพลได้หลายหมื่น ตั้งตัวเปนเจ้าชื่อว่าเจ้ายังเบ่ง แลผู้รักษาเมืองกับซุนเกี๋ยนรู้ จึงเกลี้ยกล่อมชาวเมืองซึ่งกล้าแขง
