ก่อนได้ถึงสี่ร้อยเศษมาแล้ว บ้านเมืองหาเปนจลาจลมิได้ครั้งนี้จะเปนอันตรายเสียเปนมั่นคง บูซูก็พาเอาตัวเล่าโต๋ออกไปถึงตำแหน่งฆ่าคน จึงเงื้อดาบขึ้นจะฆ่า พอตันต๋ำเห็นก็ร้องห้ามไว้ว่าอย่าเพ่อฆ่าเสียก่อน เราจะเข้าไปทูลขอพระเจ้าเลนเต้ให้รู้ความผิดแลชอบก่อน ตันต๋ำเข้าไปยังสวนดอกไม้จึงทูลถามพระเจ้าเลนเต้ว่าเล่าโต๋กระทำความผิดสิ่งใดพระองค์จึงสั่งให้ประหารชีวิตร์ พระเจ้าเลนเต้ได้ฟันตันต๋ำทูลถามดังนั้นจึงตรัสว่า เล่าโต๋เปนผู้ใหญ่หาความคิดมิได้ เอาความมิจริงมาว่ากล่าวยุยงใส่โทษขันทีสิยคนซึ่งเปนขุนนางผู้ใหญ่แล้วหยาบช้าต่อเรา ตันต๋ำจึงทูลว่าขุนนางผู้ใหญ่ผู้น้อยทั้งอาณาประชาราษฎร์ในเมือง แลหัวเมืองได้ความเดือดร้อนเปนอันมาก มีใจชังจะใคร่กินเนื้อขันทีสิบคนเสีย แลพระองค์มีพระไทยรักขันทีสิบคนดุจหนึ่งพระราชวงษ์ผู้ใหญ่ แลจะได้มีความชอบสิ่งใดหามิได้ พระองค์ตั้งให้เปนขุนนางผู้ใหญ่นั้นไม่สมควร อนึ่งห้องสีขันทีก็คิดการขบถเปนไส้ศึกเข้าด้วยพวกโจร
โพกผ้าเหลือง มีผู้มากราบทูลพระองค์ๆมิได้ชำระให้เห็นเท็จแลจริง พระองค์แกล้งนิ่งเสียจะให้สมบัติเปนอันตราย พระเจ้าเลนเต้จึงตรัสว่ามีผู้มากราบทูลว่าห้องสีเปนขบถนั้นหาจริงไม่ แลขันทีสิบคนนี้เราเลี้ยงถึงขนาด ถ้าห้องสีเปนขบถจริงขันทีเก้าคนหาเปนขบถสิ้นไม่ ดีร้ายจะมีใจสุจริตต่อเราสักคนหนึ่งสองคน เห็นจะเอาเนื้อความมาบอกเรา ตันต๋ำเห็นว่าพระเจ้าเลนเต้รักขันทีสิบคนอยู่ ซึ่งจะเพ็ททูลว่ากล่าวไปนั้นเห็นขัดสน ตันต๋ำมีความ
