ยงคีได้ฟังดังนั้นก็คิดสงไสยแคลงว่า โกเตงจะทำร้ายจึงว่าป่วยท้องอยู่ไปมิได้ ทหารเอาเนื้อความไปบอกโกเตงตามคำยงคีว่า โกเตงโกรธนักจึงว่าแก่งากฟันว่ามันคิดร้ายเราแน่จริงแล้ว ครั้นเวลาคํ่าโกเตงคุมทหารไปข้างน่าค่าย งากฟันนั้นคุมทหารเข้าตีข้างหลังค่าย เสียงทหารโกเตงโห่ร้องรบกระหนาบเข้าไปอื้ออึง ทหารยงคีพวกที่ขงเบ้งปล่อยมานั้นเห็นโกเตงรบเข้ามา ก็ชวนกันคิดถึงคุณโกเตงก็เปนใจเข้าด้วยโกเตง แล้วฆ่าฟันทหารยงคีอลหม่านขึ้นในค่าย
ฝ่ายยงคีเห็นโกเตงยกมารบแล้ว ทหารในค่ายเปนใจไปเข้าด้วยดังนั้นก็ตกใจนักเห็นจะสู้มิได้แล้ว ก็ขึ้นม้าควบหนีออกไปทางหลังค่าย พองากฟันคุมทหารเข้าตีทางหลังนั้นพบยงคีงากฟันขับม้าไล่เอาทวนแทงถูกยงคีตกม้าตาย แล้วตัดเอาศีศะยงคีไป ฝ่ายทหารยงคีทั้งนั้นก็เข้าด้วยโกเตงสิ้น โกเตงก็พาทหารทั้งสองพวกกับศีศะยงคีไปให้ขงเบ้ง แล้วคำนับตามธรรมเนียม ขงเบ้งครั้นเห็นโกเตงเอาทหารแลสีสะยงคีเข้ามา ก็ดีใจด้วยสมความคิด จึงทำเปนโกรธแล้วร้องสั่งทหารให้เอาตัวโกเตงไปฆ่าเสีย
โกเตงได้ยินขงเบ้งว่าดังนั้นก็ตกใจ จึงว่าข้าพเจ้าคิดถึงคุณจึงตัดเอาศีศะยงคีมาให้ท่าน เปนไรท่านจึงให้ฆ่าข้าพเจ้า
เสียเล่า ขงเบ้งได้ฟังดังนั้นจึงหัวเราะแล้วว่า จูโพให้มีหนังสือมาถึงเรา ว่าท่านกับยงคีคบกันกินน้ำสบถไว้ว่า จะร่วมชีวิตร์เปนตายด้วยกันแล้วคิดร้ายต่อยงคี ท่านกลับไปบอกจูโพว่าจะเข้ามาหาเราโดยดีนั้น กลัวว่าเราจะสงไสยท่านจะทำการไม่สนิท จึงแกล้งตัดเอาศีศะยงคีมาทั้งนี้หวังจะให้เราเชื่อ ถ้าท่านเห็น
