เราไว้ใจแล้วจึงจะทำร้ายเราต่อภายหลังนั้นเราไม่รู้เท่าฤๅ แล้วโยนหนังสือซึ่งเขียนไว้นั้นไปให้โกเตงดู
โกเตงเห็นหนังสือจูโพดังนั้นสำคัญว่าจริงก็ตกใจนัก เอามือตบอกเข้าแล้ว ว่าจูโพมันชังข้าพเจ้าจึงแกล้งให้หนังสือมาทั้งนี้ หวังจะให้ท่านฆ่าข้าพเจ้าเสีย ท่านอย่าเพ่อเชื่อมันก่อน ขงเบ้งจึงว่าท่านว่ามาทั้งนี้เราหาเห็นจริงไม่ เมื่อไรได้ตัวจูโพมาแล้วเราจึงจะเห็นจริง โกเตงจึงว่าท่านอย่าสงไสยเลย ข้าพเจ้าจะขอไปเอาศีศะจูโพมาให้ท่านจงได้ ขงเบ้งจึงว่าถ้าท่านว่าดังนั้นเราจะปล่อยท่านไปดูทีหนึ่งก่อน ถ้าได้ศีศะจูโพมาแล้วเราจึงจะเห็นจริง แล้วก็ยอมให้โกเตงไป โกเตงกราบลง แล้วก็ลาขงเบ้งไปโกเตงกับงากฟันก็คุมทหารตรงไปณค่ายจูโพ
ฝ่ายจูโพครั้นรู้ว่าโกเตงมาดังนั้น ก็ขึ้นม้าออกมารับถึงนอกค่าย แล้วยืนพูดกันอยู่บนหลังม้า โกเตงจึงว่าแก่จูโพว่า ทำไมท่านจึงเขียนหนังสือไปให้ขงเบ้ง แกล้งจะให้ขงเบ้งฆ่าเราเสียนั้นทำดีแล้วฤๅ จูโพได้ยินโกเตงว่าดังนั้นก็ตกตะลึงไปคิดฉงนอยู่มิทันว่าประการใด งากฟันยืนม้าอยู่ข้างหลังแทงด้วยทวนถูกจูโพตกม้าตาย โกเตงจึงร้องประกาศแก่ทหารทั้งปวงว่า อย่าตื่นตกใจให้มาเข้าอยู่กับเราทั้งสิ้น ถ้าผู้ใดไม่เข้าด้วยจะฆ่าเสีย เหล่าทหารทั้งปวงออกมากราบลงแล้วก็ยอมเข้าอยู่ด้วยโกเตงทั้งสิ้น โกเตงก็ตัดเอาศีศะจูโพแล้วคุมทหารนั้นไปให้ขงเบ้ง
