ขงเบ้งได้ฟังดังนั้นก็ตกใจนัก จึงสั่งทหารให้เร่งไปจับชาวบ้านมาให้ได้ในเวลานี้ ทหารก็เร่งไปสืบเสาะหาจับได้ชาวบ้านป่ามาให้ ขงเบ้งจึงถามชาวบ้านว่า แม่น้ำนี้คนลงอาบกินตายนั้นเหตุผลประการใด ชาวบ้านป่าจึงบอกว่าแม่น้ำนี้มีพิศม์ร้ายนัก เทศกาลนี้ใครอาบแลกินกลางวันแล้วก็ตาย ถ้าจะอาบกินได้แต่เวลากลางคืนดึกสงัด
ขงเบ้งครั้นได้แจ้งดังนั้นแล้ว จึงเกณฑ์ทหารให้ม้าต้ายห้าร้อย บันจบเข้าเปนสองพันให้ชาวบ้านป่านำทางไปด้วย ม้าต้ายก็ลาออกไปให้ชาวบ้านป่านำทาง ครั้นถึงแพเปนเวลากลางเที่ยงคืนแล้วก็ข้ามไป คนป่าก็นำไปถึงซอกเขาทางร่วม ที่ทหารเบ้งเฮ๊ก
เคยหาบเสบียงมาส่ง ม้าต้ายก็จัดแจงทหารวางกองรายอยู่
ฝ่ายทหารเบ้งเฮ๊กซึ่งส่งสเบียงนั้น ไม่รู้ว่าข้าศึกมาคอยอยู่ ก็เร่งกันหาบหามเดินตามทาง ม้าต้ายเห็นกองลำเลียงหาบสเบียงมาพร้อมกัน ดูได้ทีแล้วก็ขับทหารโห่ร้องรบชิงเอาเสบียงฆ่าทหารล้มตายบ้าง หนีไปบ้างได้เสบียงไว้ประมาณร้อยเกวียนเศษ แล้วตั้งค่ายมั่นรักษาเสบียงอยู่
ฝ่ายเบ้งเฮ๊กครั้นจัดแจงค่ายคูมั่นแล้ว ก็หมายใจว่าจะชะนะข้าศึก จึงเศพย์สุราร้องรำทำเพลงสนุกไป แล้วว่าแก่ทหารทั้งปวงว่า เราตั้งมั่นอยู่ฟากข้างนี้เสบียงอาหารเราก็ส่งกันสดวกอยู่ ขงเบ้งจะคิดทำอะไรเราได้ ซึ่งยกมาน่านี้เปนเทศกาลร้อน จะทนอยู่ได้สักเท่าไรหน่อยหนึ่งก็จะยกไปเอ็ง เราจึงยกตามตีไปจะจับได้ตัวขงเบ้งแล้วก็หัวเราะ ทหารผู้หนึ่งได้ยินเบ้งเฮ๊กว่าดังนั้นจึงว่า ข้าพเจ้าเห็นว่านํ้าใต้ค่ายลงไปนี้มีที่ตื้นจะข้ามได้
