อย่าให้ข้าศึกข้ามมาได้ ห้วยหลำรับคำแล้วก็ลายกไปทำตามเบ้งเฮ๊กสั่ง ขณะเมื่อสุนายกทัพไป ครั้นใกล้ก็ให้ทำค่ายแล้วจัดแจงกันออกรบ
ฝ่ายม้าต้ายเห็นทัพยกมาดังนั้น ก็ขี่ม้าถือง้าวขับทหารไปรบ แลทหารซึ่งขงเบ้งให้มาด้วยนั้นเห็นสุนาแล้ว จึงบอกว่าสุนาคนนี้เตียวหงีจับได้ขงเบ้งให้ปล่อยมา ม้าต้ายได้ฟังทหารบอกดังนั้น ก็ขับม้าเข้าไปใกล้สุนาแล้วร้องว่า อ้ายเนระคุณนายกูจับตัวมึงได้ไม่ฆ่าเสียเห็นกับบุญปล่อยไป ให้พบพี่น้องญาติกาแล้วมึงกลับมารบนี้จะแทนคุณหรือ สุนาครั้นได้ยินม้าต้ายร้องมาดังนั้นคิดอายใจนัก จึงทำหลบหลีกเรรวนมิเปนใจที่จะรบ ม้าต้ายเห็นทัพสุนาเรรวนอยู่ แล้วก็ขับทหารบุกบั่นไล่รบทัพสุนาก็แตกหนีเข้าป่าไป
ฝ่ายสุนาครั้นทัพแตกแล้วรีบหนีเข้าไปถึงเบ้งเฮ๊ก จึงบอกว่าม้าต้ายคนนี้มีฝีมือเข้มแขงนักข้าพเจ้าต่อสู้ด้วยมิได้ แตกมาทั้งนี้แล้วแต่จะโปรด เบ้งเฮ๊กได้ฟังดังนั้นก็โกรธ จึงว่ามึงแกล้งรบให้แตกมาทั้งนี้ เพราะคิดถึงคุณขงเบ้งจึงไม่เปนใจรบ ซึ่งจะ
เลี้ยงไว้นั้นมิได้ แล้วสั่งทหารให้มัดเอาสุนาไปฆ่าเสีย ฝ่ายทหารซึ่งนั่งอยู่ด้วยนั้นพร้อมกันร้องขอโทษสุนาไว้ เบ้งเฮ๊ํกจึงว่า คนทั้งปวงขอชีวิตร์สุนาเราก็ให้ แต่จะเปนเยี่ยงอย่างไป ให้ตีสุนาร้อยทีทหารคนใช้ได้ยินดังนั้น ก็ยุดสุนาลงตีตามสั่งแล้วก็ปล่อยไป
สุนาครั้นต้องตีแล้วเจ็บปวดนัก ให้คนพยุงออกไปค่ายแล้วก็รักษาตัวอยู่ เหล่าทหารเบ้งเฮ๊กซึ่งขงเบ้งจับไปได้ปล่อยมานั้น ชวนกันมาเยี่ยมสุนาเห็นเจ็บปวดนักถอนใจใหญ่ แล้วจึงว่าแต่ก่อนมามิได้มีศึกมาถึงเมือง
