ครั้งนี้เพราะเบ้งเฮ๊กยกไปตีเมืองเองเฉียง จึงพาศึกมาติดเมืองให้เราได้ความเดือดร้อน ขงเบ้งคนนี้เขาเลื่องฦๅมีสติปัญญามากนัก พระเจ้าซุนก๋วนพระเจ้าโจผียังกลัวความคิด ครั้งนี้ขงเบ้งยกมารบจับเราไปได้ไม่ฆ่าเสียปล่อยมา บุญคุณอยู่กับเรามากนัก แล้วพิเคราะห์ดูทหารเมืองเราเล่า ก็ไม่เห็นผู้ใดที่จะออกไปต่อสู้ได้ เห็นจะเสียเมืองมันอ๋องเปนมั่นคง ครั้นจะนิ่งอยู่ฉนี้เล่า เบ้งเฮ๊กก็จะเกณฑ์เอาเราออกไปรบขัดมิได้ก็จะไปตายเสียเปล่า เราชวนกันจับเอาตัวเบ้งเฮ๊กให้ขงเบ้งเห็นจะได้ความชอบ สุนาครั้นได้ฟังทหารว่าดังนั้นก็เห็นด้วยดีใจนัก จึงว่าถ้าพร้อมใจด้วยกันแล้วจะไปคอยดู ถ้าเห็นเบ้งเฮ๊กเสพย์สุราเมานัก สิ้นสมประดีแล้วเมื่อไรจงเร่งไปบอกเรา ทหารทั้งปวงก็ไปคอยดูอยู่ในค่าย
ฝ่ายเบ้งเฮ๊กนั้นทนงองอาจนัก มิได้คิดตฤกตรองในการสงคราม กนแต่เสพย์สุราแล้วก็นอนหลับไป ขณะนั้นทหารซึ่งคอยอยู่ ครั้นเห็นเบ้งเฮ็กเสพย์สุราเมานอนหลับไป ก็วิ่งออกไปบอกสุนาครั้นได้แจ้งดังนั้นก็แต่งตัวถือดาบ แล้วคุมทหารวิ่งกรูกันออกไปในค่าย จึงช่วยกันจับเบ้งเฮ๊กมัดเอาตัวไปลงเรือข้ามไปจะให้ขงเบ้ง ครั้นข้ามไปถึงค่ายแล้วก็บอกทหารขงเบ้ง ทหารก็นำเอาเนื้อความเข้าไปแจ้งแก่ขงเบ้งๆ ได้ฟังดังนั้นจึงสั่งทหารทั้งปวงให้แต่งตัวถืออาวุธทำให้เปนสง่าแก่ข้าศึก ยืนอยู่ให้พร้อมจงทุกค่าย แล้วสั่งให้เอาตัวสุนากับทหารทั้งปวงเข้ามาก่อน สุนาแลทหารทั้งปวงก็เข้าไป ครั้นถึงต่างคนต่างกราบแล้วว่า ข้าพเจ้าทั้งปวงคิดถึงคุณที่ท่านไม่ฆ่าเสียปล่อยไป ข้าพเจ้าจึงชวนกันจับเอาตัวเบ้งเฮ๊กมาให้ท่าน
