ก็ก้มหน้าเดินรีบไป ครั้นถึงปากทางซอกเขา เห็นอุเอี๋ยนคุมทหารสกัดอยู่ก็ตกใจ อุยเอี๋ยนจึงร้องว่า บัดนี้เราก็ข้ามฟากรุกที่แดนเข้ามาถึงเพียงนี้แล้ว ท่านยังจะโง่ไปถึงไหนจึงจะมารบอิกเล่า ถ้าเราจับได้ทีนี้จะฟันให้ได้ร้อยท่อน เบ้งเฮ๊กมิได้ตอบประการใดก็ก้มหน้าเดินไป ฝ่ายขงเบ้งครั้นปล่อยเบ้งเฮ๊กเบ้งฮิวไปแล้ว ก็ยกทหารข้ามมาจัดแจงอยู่ณค่ายเบ้งเฮ๊ก แล้วสั่งให้แต่งโต๊ะเลี้ยงทหารนายทัพนายกองทั้งปวง ครั้นกินพร้อมกันแล้วขงเบ้งจึงว่า เราคิดจะบำรุงแผ่นดินพระเจ้าเล่าเสี้ยนให้เปนศุขสืบไปจึงทำการทั้งนี้ ท่านทั้งปวงซึ่งรบเหนื่อยมิรู้ก็จะน้อยใจว่า จับเบ้งเฮ๊กได้แล้วสิปล่อยไปเล่า เพราะเราเห็นเหตุว่าเบ้งเฮ๊กนี้เปนเจ้าเมืองบ้านนอก นํ้าใจกระด้างนักผิดคนเมืองเรา จนได้ตัวมาแล้วมันยังไม่สาระภาพแพ้ทีเดียว ซึ่งปล่อยมันไปนั้นเราคิดจะให้มันกลัวเกรงทั้งภายนอกภายใน ให้จงหนักก่อนจึงจะกลับไปได้ ถ้าจะเอาแต่พอชะนะร่อนๆแล้วกลับไปเมือง จะยกไปทำการด้วยพระเจ้าโจผีเล่าดีร้ายเบ้งเฮ๊กจะยกไปตีเมืองเรา ท่านทั้งปวงจงอุส่าห์รบให้เบ้งเฮ็กรับแพ้แล้ว ก็จะได้เปนศุขด้วยกัน ทหารทั้งปวงได้ยินดังนั้นเห็นชอบด้วย จึงว่าสุดแต่ความคิดของท่านเถิด ข้าพเจ้าจะขออาษารบไปกว่าจะสิ้นชีวิตร์
ฝ่ายเบ้งเฮ๊กเบ้งฮิวครั้นไปถึงเมืองงีนแข แล้วคิดแค้นใจนัก จึงให้ทหารบันดาเมืองขึ้นทั้งเก้าสิบสามหัวเมือง เข้ามาพร้อมกันเปนคนประมาณห้าสิบหมื่น แลนายทัพนายกองทั้งปวง ก็เข้าไปหาเบ้งเฮ๊กทำคำนับกันตาม
